Westland - Zondag 6 februari jl. was een gedenkwaardige dag in het leven van WOS coryfee Ton Kolmeijer (61). Zoals u vorige week uitgebreid hebt kunnen lezen in dit blad werd toen de 1250ste uitzending van zijn vermaarde zondagochtend programma “PlusRadio” uitgezonden. Naar aanleiding daarvan hadden wij een gesprek met de sympathieke radio- en televisiemaker.
Bonbons
De ontmoeting is hartelijk. Ton Kolmeijer is net klaar met een klusje voor WOS Radio. We ontmoeten hem in de historische druivenkwekerij ‘De Sonnehoeck’ te Kwintsheul vanwaar hij zojuist live was te horen op de zender met een korte reportage. Hij staat met een doosje bonbons in zijn handen. Nog een cadeautje vanwege zijn jubileumuitzending afgelopen week? ‘Nee hoor,’ lacht hij. ’Lionsclub De Glazen Stad was hier te gast en bereidde een Valentijnsactie voor. En je weet, een vliegende kraai vangt altijd wat.’ We gaan op zoek naar een rustig plekje in de historische woning waar we niet gestoord worden door kwebbelende Lions. Als we dat gevonden hebben, gaat hij eerst zijn onafscheidelijke zendapparatuur opbergen, waarmee hij contact kan opnemen met de thuisbasis van de WOS in ’s-Gravenzande. Bedoeld om live ergens verslag vandaan te doen. ‘Waar ook vandaan. Vanaf de top van Alpe D’Huez, vanuit Rome of van een boot in de haven van Maassluis. Maakt niet uit. In studiokwaliteit, glashelder, alsof ik gewoon in die studio zit.’ Trots vertelt hij dat er niet veel van dit soort apparatuur in gebruik is in Nederland. Dat hij een techniek freak is en er niet van houdt om op vakantie gaan. In plaats daarvan geeft hij zijn vakantiecentjes liever aan dit soort dingen uit. Ton Kolmeijer ten voeten uit. Een man met een missie. Met passie voor radio, televisie, techniek en muziek. Een monoloog.
Schiedam
‘Ik ben geboren en getogen in Schiedam. ‘Daar heb ik tot mijn 24ste, tot ik ging trouwen met mijn Ria, gewoond. Ik ben er één van zes. Ik heb twee broers en drie zussen. Mijn vader was werkzaam als technisch adviseur bij een bedrijf in Rotterdam. Dat deed in meet- en regeltechniek voor de voedingsmiddelenindustrie. Een heel veelzijdige man. Ik ben er heel dankbaar voor dat ik mijn vader en moeder lang bij me heb gehad. Mijn moeder is een maand geleden overleden. Mijn ouders hebben mij altijd gevolgd en gesteund. Fantastische mensen. De interesse voor techniek heb ik denk ik van vader. Op mijn beurt heb ik hem weer besmet met het film-, dia- en fotografievirus. Tot op hoge leeftijd hebben we samen veel filmpjes gemaakt in de privé sfeer en waren ook lid van een film- en geluidsjagersclub.
Bronchitis
In mijn jonge jaren heb ik een tijd veel last gehad van bronchitis. Zelfs kantje boord gelegen. Daardoor was ik thuis het zorgenkindje dat net met wat meer zorg werd omringd dan de andere kinderen uit het gezin. Van jongs af aan wilde ik televisiecameraman worden. Het is echter ietsjes anders gelopen. Ik ben na mijn middelbare schooltijd wel aan een opleiding begonnen maar daar voortijdig mee gestopt. Ik liep stage bij Pim Korver, sinds kort in Westland bekend als de maker van de Ping An documentaire. Daar deed ik ook reportagewerk voor het toenmalige NOS journaal. Enerverend, afwisselend werk. Je komt overal en nergens en moet op de gekste tijden werken. Maar, ik vertelde al dat ze thuis erg ‘zuinig’ op me waren en met name mijn vader kon er niet zo tegen dat ik op afwijkende werktijden thuiskwam. O,o wat was die bezorgd. Hij ging niet naar bed voordat zijn zoon weer veilig thuis was. Ook al werd het heel laat. Daarom ben ik toen een hele ander richting uit gegaan. Financiële administratie. Alsof het zo moest zijn heb ik daar later veel profijt van gehad toen mijn vrouw Ria getroffen werd door de ziekte MS. Ik was in de gelegenheid kantoor aan huis te houden en dat maakte het voor mij tegelijk mogelijk om mijn vrouw zoveel als mogelijk was te verzorgen.
Buitenlander
Toen ik in 1974 in Maasland ging wonen ben ik begonnen met de Bom, Bejaarden Omroep Maasland. Heb ik jaren gedaan. Vijf keer per week verzorgde ik elke ochtend middels cassettebandjes een programma voor de ouderen. Dat werd dan stipt om negen uur door een tijdklok gestart. Als geboren Schiedamme, was ik toch een soort van ‘buitenlander’ voor veel Westlanders en Midden Delflanders. Maar ik heb nooit last gehad van aanpassingsproblemen. Ik ben, al zeg ik het zelf, dan ook heel soepel in de omgang. Begin 1986 werd ik benaderd door iemand met de mededeling dat de WOS van start ging en dat dat net wat voor mij was. Heb ik een brief gestuurd. Een paar weken later werd ik door WOS’ers van het eerste uur, Lex Valk en Peter Keijzer, uitgenodigd om eens langs te komen voor een gesprek. Dat heb ik toen gedaan. Ik moest van hen als een soort nieuwslezer een aantal berichtjes voorlezen. Veertien dagen later was ik aangenomen.
Prullenmand
Als vrijwilliger ben ik bij de WOS vooral begonnen met de technische kant van radio maken. Daarnaast verzorgde ik ook toen al wat reportages. Dat was soms een race tegen de klok. Al het opgenomen materiaal moest toen nog handmatig geknipt en geplakt worden en de stelregel bij de WOS was: alles wat ’s nachts na één uur binnenkomt is te laat. Da’s goed voor de prullenmand. Bij mijn allereerste kennismaking met Valk en Keijzer had ik al aangegeven dat ik bij de WOS graag eenzelfde soort programma zou willen maken als voor de BOM. Dat maakte ik inmiddels ook al vele jaren ook voor de ziekenomroep Schiedam en in Schipluiden. Na een half jaar bij de WOS werd dat mogelijk, vanwege zendtijduitbreiding. Zo ben ik dus begonnen op zondagmorgen tussen elf en twaalf uur. Dat uur is altijd gebleven en er is in de loop van de tijd steeds meer tijd bijgekomen. Steeds vroeger op de zondagochtend. Viel er weer een programma weg, kwamen ze naar mij toe: ‘Ton wil jij nog een uurtje extra opvullen.’ Prima hoor, mede door de ziekte van mijn vrouw was ik toch altijd al een vroege vogel, moest haar altijd ‘s morgens helpen met wassen, aankleden en eten. Vroeg opstaan was en is voor mij geen enkel probleem. Ja en dan ben je zo aan de 1250ste uitzending toe.
Plus-Televisie
Niet lang nadat Ria mijn vrouw in de zomer van 2005 was overleden, vroeg men mij of ik misschien interesse had ook iets voor WOS televisie te gaan doen. Daar heb ik een paar dagen over na moeten denken en toen ja gezegd. Ik had twee mensen benaderd, Kees Bouwhuizen als cameraman en Klaas Kelderman als editor, en met z’n drieën zijn we gestart. Bijna vier jaar hebben we in die samenstelling week in week uit aan tal van onderwerpen veel aandacht kunnen besteden. Om dat televisiewerk, de reportages die ik op de zaterdag in het programma van Kees Zwinkels verzorg en het samenstellen en presenteren van mijn ‘eigen’ zondagochtendprogramma te kunnen volhouden moet ik werken volgens een strak schema. Maar daar heb ik geen probleem mee. Ik ben van nature een gedisciplineerd mens.
Muziek
Muziek is het mooiste wat er is. Ik noem het altijd een internationale manier van communiceren. Je kunt er heel veel mee overbrengen en dat is wat ik wekelijks probeer. En daar slaag ik zo denk ik goed in. Elke week weer krijg ik enorm veel reacties binnen van luisteraars. Soms heel emotionele. Als voorbeeld een reactie die ik onlangs kreeg van een terminale mevrouw die druk bezig was haar eigen uitvaart te regisseren. Heel verdrietig allemaal. Ze vertelde me dat ze geëmotioneerd was geraakt door een gedicht dat ik had voorgelezen en het stuk muziek dat daarna kwam. Ik wist het nog, dat was het Ave Maria in de uitvoering van de Oostenrijkse zangeres Monika Martin. ‘De mooiste uitvoering die ik ooit gehoord heb, Ton’ zei ze. In zo’n geval mail ik dan dat gedicht en ik heb er voor gezorgd dat ze dat stuk muziek op CD heeft ontvangen. Kon haar zoon dat bij de andere drie nummers die ze al had uitgekozen zetten. Ik krijg ook veel verzoekjes maar dat probeer ik zoveel mogelijk te beperken. Ik stel het programma samen volgens een bepaald recept en teveel verzoeknummers zouden de identiteit van het programma te veel kunnen veranderen en dat wil ik voorkomen.
Uniek
Mijn programma is, al zeg ik het zelf, tamelijk uniek. Het genre muziek dat je bij mij kunt beluisteren hoor je verder niet op de WOS of op welke andere zender dan ook. Radio vijf wellicht uitgezonderd. Ik draai iedere zondag consequent een paar Duits nummers en een paar Franse chansons. Dat kom je verder nergens tegen. Ik wil meteen een wijd verbreid misverstand uit de wereld helpen dat er alleen ouderen zouden luisteren. Uit onderzoeken is gebleken dat ook veel jeugd mijn programma weet te waarderen. Over wat de toekomst me brengt denk ik niet veel na. Mijn insteek is om gewoon lekker door te blijven gaan zolang het me gegeven is. Af en toe denk ik wel eens: ‘Ton, wat is dit toch een fantastische invulling van je vrije tijd.’ Ik geniet van de omgang met alle mensen waarmee ik in contact kom tijdens mijn reportages. Bij de WOS zijn er ondertussen veel vrijwilligers die gerust mijn zonen of dochter hadden kunnen zijn. Het is misschien een cliché, maar omgaan met dat jonge spul houdt me jong. Nee, ik heb het prima naar mijn zin zo.’
Pijpenstelen
Als we vertrekken bij De Sonnehoeck regent het pijpenstelen. Bij het instappen zie ik nog net dat Ton Kolmeijer zijn kostbare zendapparatuur beschermend tegen al die nattigheid onder zijn jas houdt. De bonbons houdt hij in zijn handen, die mogen wél nat regenen... (Tekstbureau Westland - Cent Wageveld)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten