Komkommer- en kweltijd

Komkommertijd heeft niets te maken met de oogsttijd van Westlandse komkommers. Het betekent dat we qua nieuwsberichten weinig te melden hebben, omdat velen op vakantie zijn. Berichtjes die anders nooit de krant halen, omdat het nieuwsgehalte laag is, bereiken nu plotseling wel de krant. En berichtjes die wel nieuwswaarde hebben, worden zodanig uitgekauwd, dat ze een ware kwelling voor de krantenlezers worden. Een mooi voorbeeld daarvan is het bericht over een dode wolf in Nederland. Deze werd begin juli aangetroffen in Luttelgeest. Zomaar in de Noordoostpolder. Inmiddels zijn we zes weken en vele nieuwsberichten verder. Een korte opsomming: een dode wolf werd aangetroffen in Luttelgeest. De oorzaak van de dood werd onderzocht. De wolf was doodgereden. Het was de vraag of de wolf daar door een grappenmaker was neergelegd of dat ie zelfstandig naar Nederland was komen wandelen, alwaar hij onder een auto belandde. Er is twijfel bij een wolvenkenner die meent dat een wolf niet helemaal naar Nederland komt lopen. De wolf blijkt een ‘zij’ te zijn. Er wordt onderzoek gedaan om vast te stellen of de wolf is meegenomen vanuit het buitenland of niet. Conclusie: de wolf is niet meegenomen, maar zelfstandig naar Nederland gekomen. ‘Hehe,’ dacht ik. ‘Eindelijk is het wolvenverhaal ten einde.’ Maar nee hoor, een dag later volgde weer een nieuw bericht: er moet een wolvenplan komen! Zo’n wolf is immers hartstikke gevaarlijk en als er één wolf over de grens is, dan volgen er meer. Denkt men, want dat is namelijk helemaal niet zeker. IJverige ambtenaren van de rijksoverheid bestellen en ontwikkelen een wolvenplan aldus het krantenbericht, zodat we goed voorbereid zijn op die gevaarlijke schepsels die wel eens onze bossen en polders zouden kunnen bevolken om onze schapen, geiten en pluimvee te doden. ‘Klaar,’ dacht ik nog. ‘Er is een wolvenplan besteld, omdat we één dode wolf hebben aangetroffen en nu komt alles goed!’ We kunnen de ruimte in de kranten weer aan wereldnieuws besteden.’

Niet dus. Want wat lees ik een dag later? De gemeente Noordoostpolder wil overleg hebben over het wolvenplan. En waarom? Niet alleen schapen, geiten en pluimvee lopen gevaar, maar de inwoners worden er ook onrustig van. Wie zich het liedje ‘Dodenrit’ (trojka hier, trojka daar) van Drs. P herinnert zou dan ook akelig bang worden. O, u weet niet goed meer hoe dat afliep? Ik zal uw geheugen even opfrissen: het nummer verhaalt over een Russisch gezin dat met de trojka op weg is naar Omsk. Het gezin bestaat uit de zanger, zijn vrouw, en hun vier kinderen. Igor (speelt viool), Natasja (leert zo goed op school), Sonja (heeft een mooie alt) en de kleine Pjotr. De reisgenoten zingen er lustig op los, maar worden tijdens hun tocht plots achtervolgd door hongerige wolven. Aan het begin van het lied bedraagt de afstand naar Omsk nog 100 werst en de vader besluit een voor een zijn kinderen en ook zijn vrouw op te offeren aan de dieren in de hoop zelf veilig in Omsk aan te komen. Aan het einde van het lied komt de stad in zicht en maakt de man uit blijdschap een sprong in de lucht. Hierbij verliest hij zijn evenwicht en valt zo eveneens ten prooi aan de bloeddorstige wolven. Hij besluit met de zin: ‘Dat is pech! Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg.’ Het nummer gaat hierna nog een tijd verder met verschillende grappige rijmen op "Trojka hier, trojka daar" die niets aan het verhaal toevoegen ("moeder is de koffie klaar?"...)

Nu verhaalde de krant, dat de wolf een beschermd dier is. We mogen beschermde dieren niet doodschieten. Ik vraag me dus af wat er in dat wolvenplan komt te staan. Moeten we schapen, geiten en pluimvee op gaan sluiten? Zelf binnen blijven, zodat al die hongerige wolven ons niet te grazen kunnen nemen? Ik ben erg benieuwd. Totdat het wolvenplan aan ons geopenbaard wordt, moet u zelf maar bekijken hoe u gezin, lijf en leden beschermt in dit steeds gevaarlijker wordende landje. Ik raad u tot die tijd aan niet de trojka te nemen, als u naar buiten wilt. Gewoon de auto pakken. Mocht u onderweg een hongerige roedel wolven tegenkomen, dan rijdt u ze gewoon per ongeluk dood. En als dat tijdens uw vakantierit gebeurt, neem de dode dieren dan gerust mee en leg hen ergens op een landweg in een bos. Ver weg in het buitenland graag. Dan zijn wij tenminste verlost van die komkommer- en kweltijdberichten…

Varend Corso After Party

Ook dit jaar heb ik weer volop genoten van het Varend Corso. U ook? Lekker zittend aan de waterkant, manlief aan mijn zij, drankje erbij, hapje erbij. Gezellig meeklappen met de muziekboten en genieten, genieten en nog eens genieten van al die pracht en praal. “Durf(t) te dromen” luidde het thema dit jaar. Wie heeft ze niet, dromen van datgene wat je het liefste zou willen in je leven. Dat is voor iedereen weer iets anders, bleek maar weer eens uit het corso. Terwijl kinderen dromen van nieuw speelgoed, dromen ouderen van heel andere dingen. Van dromen over een mooie japon tot en met in bad gaan met pornoactrice Kim Holland. Die laatste kwam gezellig even langs bij de opening om “haar” boot te bekijken en zichzelf te laten bekijken. De Monsterse buurtvereniging Poeldijkseweg die dit onderwerp had bedacht, heeft de grootste lol gehad bij het beramen van hun plannetjes. De meningen over het bezoek van Kim waren overigens enigszins verdeeld. Het is juist dan geweldig leuk om de reacties van het publiek te beluisteren. ‘Ze rollen er zowat uit!’ siste een vrouw naast mij met een afkeurende blik op de boezempartij van Kim. Die stevige boezem bleef echter keurig netjes in haar blauwe jurkje zitten. Geen Janet Jackson-achtige blote-borst-taferelen dus in de feesttent van het Varend Corso. ‘Nou, daar wil ik wel eens een beschuitje mee eten,’ fluisterde een man voor mij. ‘t Kost wat, maar dan hebbie ook wat’, zei een andere man grinnikend, ‘in ieder geval houvast.’ En hij wiep haar steels een kushandje toe. Of het door de warmte kwam, weet ik niet, maar zijn wangen kleurden flink en het zweet parelde op zijn voorhoofd, toen Kim hem een schalks knipoogje terug gaf. Meteen daarna kreeg hij een por in zijn zij van wat kennelijk zijn echtgenote was. ‘Gedraag je Gerard, allemaal siliconen’. ‘Hilarisch,’ dacht ik bij mezelf. Wat mensen ook van haar mogen denken, ze is beroemd en - met alle respect - een vakvrouw. Misschien heeft zij haar dromen wel waargemaakt.

Varend Corso “Openares” (citaat voorzitter Kees Mostert) Marja van Bijsterveldt had zich iets warmer aangekleed dan Kim. Ik begrijp dat ze gekleed voor de dag wil komen bij de opening van het corso, maar toen ik haar zag staan in een lange broek, shirt en colbert met lange mouwen bij een temperatuur van 35+ graden Celcius in de broeierige evenemententent, kreeg ik een beetje medelijden met haar. Van mij had dat wel iets luchtiger gemogen. Maar ja, ook zij was in functie en dan past een mens zich aan. Als directeur van het Ronald McDonaldfonds en voormalig minister voerde ze enthousiast het woord. ‘Zou zij ook haar dromen waargemaakt hebben?’ vroeg ik me af.

Om daar even op terug te komen: zo’n thema zet mij altijd weer aan het denken. ‘Heb ík mijn dromen waargemaakt? Wat zou ik nu het liefste willen?’ Ik weet niet of u tijdens zo’n mooi zonnig weekend daar ook wel eens over nadenkt, maar ik wel. Ik herinner me dat ik die vraag als klein meisje al eens stelde aan mijn grootmoeder: ‘Oma, wat zou u nou het liefste willen.’ ‘Niets,’ antwoordde ze. ‘Ik ben gezond en dan ben je een rijk mens. Meer hoef ik niet.’ Nuchter en voor een klein meisje best wel een teleurstellend antwoord, want wees eerlijk, een klein kind begrijpt nog geen snars van zo’n antwoord. Ik had zelf wel een sprookjesprinses willen zijn, dus het had mij beter uitgekomen als oma dan de koningin was. Nu kijk ik daar anders tegenaan. Ze had gelijk; gezondheid is een groot goed, dat voor sommigen een droom lijkt, terwijl het door anderen als vanzelfsprekend wordt aangenomen. Goed om daar eens over na te denken. Maar waar droom ik nu eigenlijk van? Wat ging er door me heen daar aan die waterkant? Helaas moet ik u teleurstellen als u een hoogdravend antwoord van mij verwacht. Want ik vrees dat ik hetzelfde ga zeggen als mijn grootmoeder toentertijd: ‘Niets, ik ben gezond en dan ben je een rijk mens.’

Na het Varend Corso te hebben bewonderd, gingen we weer naar huis. Er moesten boodschappen gedaan worden en de temperatuur was behoorlijk hoog. Mooi weertje om te barbecueën. Dat doen wij niet vaak, maar deze dag leende zich er uitstekend voor. Toen ik ’s avonds met mijn gezin in de tuin zat te eten, dacht ik opnieuw aan het corso en aan het thema “Durf(t) te dromen”. We bespraken wat we nu het leukste vonden en probeerden elkaar te overtuigen van “de mooiste boot”. Dat viel nog niet mee, want er waren veel toppers bij dit jaar. We schonken een glaasje wijn in en genoten van ons eten, het mooie weer en elkaars gezelschap als in een Varend Corso After Party. ‘Dit is het,’ dacht ik ineens. ‘Dit gevoel is als een droom. We zijn gezond, we kunnen zorgeloos genieten langs de Westlandse wateren, we eten en drinken wat in een gezellige sfeer. Meer hoef ik niet, dit is waar ik van droom.’ Hoe de toekomst verloopt, weet niemand. Maar op zo’n moment besef ik dat mijn droom al is uitgekomen…

Rust

Nu de zomervakantie is begonnen, lijkt de rust neergedaald in het Westland. ‘Lijkt’, want ondanks het terugschroeven van subsidies, zijn er nog leuke activiteiten gaande voor de jeugd. Toen ik onlangs langs de Wollebrand fietste, zag ik tot mijn grote genoegen stapels pallets op het gras liggen. Vele houten pallets die daar lagen te wachten op kinderen die er mooie hutten van gaan bouwen. Bent u daar wel eens een kijkje gaan nemen? Het is geweldig leuk om te zien hoe kinderen hun eigen paleisje bouwen. Lekker bezig in de buitenlucht, samenwerkend, spelend en verhalen verzinnend. Mooier kan het niet in mijn ogen. Dankzij sponsor Koornstra is dit nog mogelijk, waarvoor complimenten! En al die vrijwilligers die zich inzetten om het de jeugd naar de zin te maken, eveneens: complimenten!

Ook in de zwembaden en langs de stranden was het lekker druk de afgelopen week. Eindelijk genoeg zon voor een (zonne)bad. Hele gezinnen trokken in grote getale naar de stranden langs onze kust. Ik heb het met stijgende verbazing bekeken, want ik bevind me regelmatig voor een flinke wandeling op het strand tussen Kijkduin en ’s-Gravenzande. Van een afstandje bekeken, leken het wel mieren die in drommen met allerlei stoeltjes, tassen, speelgoed, zonneschermen en weet ik veel wat we nog meer meesjouwen om het onszelf naar de zin te maken, naar het strand gingen. Ik herinner me de tijd dat een handdoek, een boek en een flesje zonnebrandolie voldoende waren om hele middagen met plezier op het strand te liggen. O ja, en niet te vergeten een plastic zakje met een paar boterhammen. Dat kon zo heerlijk tussen de kiezen knarsen, als je met je zonnebrandolie-vette-vingers waar het zand aan bleef plakken je boterham pakte. En later kwamen daar de jongens bij, die de kunst verstonden de aandacht van mij en mijn vriendinnen te trekken. Spannende middagen die tot heel wat stof van gesprek en gegiechel leidden, want ‘wie zou voor wie bestemd zijn…’

Toen het afgelopen zondag wat harder waaide, was er echter geen zonnebader meer te bekennen. Nee, een andere groep mensen vermaakte zich uitstekend en wel op het water in plaats van op het strand. Het wemelde van de kite-surfers. De harde wind joeg hen met een bloedvaart over het water. Er waren er zóveel, dat je tot aan Scheveningen de zwarte stipjes boven het water zag bewegen alsof het zwermen insecten waren. Op het strand zelf zag je enkel wat wandelaars en verder niemand. ‘Lekker rustig,’ dacht ik. Soms heeft een mens daar behoefte aan: niet te veel mensen om zich heen en het hoofd even leeg laten waaien, zonder al te veel herrie om zich heen.

Ook in het verkeer is het merkbaar dat half Nederland op vakantie is. De taferelen van woest invoegende auto’s die eigenlijk geen voorrang hebben, doen zich ineens niet meer voor. De middelvingers die naar je uitgestoken worden, als je stoïcijns de voorrang neemt waar je recht op hebt… ze lijken als sneeuw voor de zon verdwenen. Steeds vaker merk ik dat ik behoefte heb aan die rust. Ik weet niet of het komt doordat ik wat ouder word, of dat het komt door het groeiende aantal mensen om me heen, maar na een dag hard werken, vind ik het heerlijk om op gemak naar huis te rijden en nog lekker thuis even in mijn tuin te genieten van het mooie weer en een lekker hapje eten. En te mijmeren over de paleisjes die kinderen in de buurt bouwen bij de Wollebrand. Kinderen die dromen over ‘later’ waarin de wereld nog voor hen open ligt, met hun eigen huis, hun partner en hun kinderen. Kinderen die nu nog met hun ouders naar het strand gaan, maar al spoedig de leeftijd bereiken om dat met hun vriendjes en vriendinnetjes te doen. Kinderen die weldra onder het toezicht van hun ouders vandaan kruipen om hun eigen weg te gaan. Zo is het altijd geweest en zo zal het blijven gaan. Wat een dagje rust al niet aan beschouwingen op kan leveren…