Herfstachtige nostalgie

Afgelopen zondag maakte ik met een vriendin een korte wandeling door het Staelduinse bos in ’s-Gravenzande. Het weer was lekker, windstil, bewolkt maar droog en ongeveer 10 graden Celcius. Een mooie dag om te genieten van de invallende herfst en alle prachtige kleuren die de natuur dan tevoorschijn tovert. Voor ons liep een jong stel met twee kleine kindertjes, zo te zien een tweeling. Voor de zekerheid in kleurige kaplaarsjes gestoken, want de grond was drassig en kinderen stampen nu eenmaal graag in plassen. De ene helft van de tweeling liep dan ook lustig door de modder te spetteren. De andere helft had wat meer moeite met lopen en werd door moeder een handje geholpen. Beide armpjes omhoog, de handjes veilig in moeders handen die steun gaven. De moeder stapte kromgebogen achter haar peutertje aan. Herinneringen aan de koters die ik zelf op deze wereld heb gezet, kwamen naar boven. Ook met hen brachten we vele zondagse uurtjes door in het bos. Zoeken naar paddenstoelen, waar de kabouters hun woning in hadden gebouwd. Bosvruchten als ‘helikoptertjes’, eikeltjes en niet te vergeten kastanjes zoekend. Mooie bladeren verzamelend om thuis tussen een stukje keukenpapier en een stapel zware boeken te drogen. Maar niet teveel, want de dieren in het bos moeten van al die heerlijkheden kunnen leven. Nu is het zelfs verboden om iets mee te nemen uit het bos, immers alle natuurlijk materialen horen daar thuis en hebben een doel.

Mijn wandelmaatje is een echte paddenstoelenkenner. Ze wees me de mooiste exemplaren aan, waar ik zonder haar speurend oog aan voorbij zou zijn gelopen. Zij weet precies welke exemplaren eetbaar zijn en welke niet. Ik vind het razend knap, want zover reikt mijn kennis niet. We laten al die pracht gewoon staan, ik koop mijn paddenstoelen in de supermarkt, er blind op vertrouwend dat die wel goed zullen zijn. Paddenstoelen en kastanjes geven me een “herfstgevoel”. Wat dat is, kan ik moeilijk omschrijven, maar het neigt naar een stukje nostalgie. Hoe kan het anders als je je begeeft in een natuurgebied dat is ontstaan op eeuwenoude rivierduinen. Ik denk aan de meisjesclub die ik vroeger wekelijks bezocht en de kastanjes die we lustig tot klimmende spinnen omtoverden. Heel eenvoudig met een serie afgebrande lucifers die we er rondom instaken en een stukje touw dat we er kriskras omheen wonden. Als je dat dan losliet, leek de “spin” wervelend naar beneden te klauteren. In die tijd iets heel engs, niet te vergelijken met de Halloween materialen die tegenwoordig in de winkels liggen, maar toch eng. Eén kastanje liet ik altijd heel. Die stopte ik in mijn jaszak. “Dan kun je niet verkouden worden,” had mijn grootmoeder me ooit in al haar wijsheid verteld. Jarenlang hield ik die gewoonte aan, maar dit jaar is de verkoudheid me vóór geweest…

Toen ik nog een jonge meid was, was het Staelduinse bos een omstreden gebied. Ik herinner me dat er een Golfclub uit Rotterdam was die er een golfbaan van wilde maken. Met grote witte letters stond er een protest langs het Bonnenpad op een bunker getekend. Toen al begreep ik niet waarom zo’n klein stukje natuurschoon in het Westland moest worden ingepikt om er een gebied van te maken waar (in die tijd) alleen de elite van mocht genieten. Gelukkig wisten de Vrienden van het Staelduinse bos daar een stokje voor te steken. Zij droegen een aantal jaren later het bos over aan het Zuidhollands Landschap, echter niet voordat Defensie was overtuigd, dat deze het bos beter kon verlaten. Een goede zet. De bunkers die in de Tweede Wereldoorlog werden gebouwd, worden nu bevolkt door vleermuizen. Om die rustig te kunnen laten overwinteren, zijn er kleine gebiedjes binnen het bos afgezet. Dat bos, dat ooit door kennissen die van de Veluwe kwamen, oneerbiedig werd betiteld als “het Staeduinse struikje” heeft een warme plek in mijn hart. De onlangs geopende uitkijktoren aan de bosrand biedt voor velen een leuke gelegenheid om het omringende gebied te bekijken. Het uitzicht aan de andere kant van het bos, met een schitterende boerderij met schapen en weidse velden met Hoek van Holland aan de horizon. Het Bezoekerscentrum alwaar vrijwilligers leuke activiteiten ontwikkelen voor natuurliefhebbers… ik kan daar oeverloos van genieten. Toen ik onlangs een kijkje nam op de website van de Vrienden van het Staelduinse bos, zag ik dat ze nog steeds bestaan: de clubs voor kinderen. Tot mijn genoegen worden ze goed bezocht. Mocht u echter uw kind willen aanmelden, dan moet ik u teleurstellen, want helaas ontbreekt het momenteel aan leiding; er is een ledenstop. Ontzettend jammer. Wie wil er nu niet dat kinderen van de natuur kunnen leren, ervan leren te houden en er later warme herinneringen aan te ontwikkelen… Een beetje respect voor de natuur ontwikkelen in ons overvol gebouwde gebied kan geen kwaad. Dus als u ergens in uw drukke agenda nog een uurtje over heeft, dan wil ik vragen om eens een mailtje naar staelduinsebos@hotmail.com te sturen. Hier kunt u meer informatie krijgen over het leiden van een kinderclub. Gewoon doen! Joke Wageveld - 2012 © Tekstbureau Westland

Gemeentehuis, aflevering 1312

In 2004 schreef ik een klein berichtje in het toenmalige Groot Naaldwijk over de fusie tussen de elf Westlandse kernen. Uit een referendum bleek dat de meeste Westlanders hier positief tegenover stonden en in 2004 was de boel samengevoegd. Als we echter toen hadden geweten, wat we nu weten, dan vraag ik me af of we nog steeds zo nodig wilden fuseren. Ik zal één zinnetje citeren uit dat kleine artikeltje: ‘Een nieuw gemeentehuis zal er nu wel snel komen. Immers iedere zichzelf respecterende bestuurder is voorstander van een mooi kantoor.’ Dit schreef ik in de wetenschap dat de 5 gebouwen die door de diverse ambtenaren betrokken werden zo hun nadelen hadden. En ik kon het weten, want in die tijd mocht ik mij ook tot dat gilde rekenen, een kleine “jeugd”zonde zullen we maar zeggen, met alle respect voor mijn oud-collega’s. Neem nu eens het gemeentehuis in De Lier. De buitenkant ziet er aardig uit, maar de binnenkant heeft de uitstraling van een kale schuur. De ambtenaren zaten er in kantoren met muren van gemetselde bakstenen. Wie meende de blik op wat natuurschoon naar buiten te kunnen werpen had pech als ie aan de achterkant van het gebouw zat, want daar keek men uit op een parkeerplaats. Bij de toiletten hing aldoor een doordringende rioolgeur die na diverse reparaties steeds weer terugkeerde. Een mens wordt daar niet vrolijker van.

Een ander gemeentehuis waar je niet vrolijk van wordt is dat van Monster. Een gebouw zó somber en donker, dat een gezond mens er acuut depressief van dreigt te raken. Wie daar een volledige werkweek moet doorbrengen, kan maar beter alvast een recept met Prozac vragen bij de huisarts. Gelukkig biedt het gemeentehuis van ’s-Gravenzande meer licht. Zelfs zoveel, dat men het in de volksmond ‘het aquarium’ noemt, vanwege de grote hoeveelheid ramen. Heel fijn dat voorbij wandelend publiek zo kan checken of al die ambtenaren achter de ramen wel een beetje doorwerken, maar als ambtenaar voel je je toch niet happy als je de hele dag te kijk zit. Overigens geldt dat voor de meeste mensen. Wie zich afvraagt waarom de vrouwelijke ambtenaren, gevestigd vanaf de eerste verdieping in ’s-Gravenzande, nooit een rok dragen, moet de betekenis van het antwoord niet in religieuze overwegingen zoeken, als ik vermeld dat er tot in het kruis gekeken kan worden door voorbijgangers. Voordeel van al dat glas is echter dat er ’s winters nog een lekker winterzonnetje opgevangen kan worden om het gebouw te verwarmen, want van de verwarmingsketel moest men het daar niet hebben. Die weigerde met regelmaat dienst. Ik heb geen idee of daar inmiddels in is geïnvesteerd, maar het heeft wel lang geduurd dat men als in Dickens-achtige winterverhalen vernikkeld achter het bureau zat te rillen van de kou. Nee, dan kon je maar beter in Wateringen zitten… Een gebouw met een vloerbedekking in de kantoren waar men toentertijd soep van kon koken, maar de entree ziet er gelikt uit met die glanzende tegelvloer. En de verwarming deed het tenminste. Weliswaar een gebouw met de uitstraling van een gladde ijsbaan, maar warm qua temperatuur en met een mooi uitzicht op een authentieke molen. In Naaldwijk is een deel van het ambtenarenkorps nog steeds in portocabins gevestigd. Het Historisch Archief groeit angstwekkend uit zijn jasje. De indeling van het gemeentehuis aldaar lijkt op een waar doolhof. Het verhaal gaat dat daar drie jaar na de fusie nog een dolende ambtenaar met aktetas verdwaasd door de gangen liep te zoeken naar zijn nieuwe werkplek.

Wat nu de oorzaak is van het gekonkel van de dames en heren politici over een nieuw gemeentehuis, weet ik niet. Er wordt momenteel zoveel over geschreven dat het niet meer is bij te houden. Maar het is momenteel wel het gesprek van de dag. Waar ik ook kom, komt de houding van onze bestuurders ter sprake. De meningen die ik van burgers opvang zijn ongezouten: ‘schandalig, geldverspillers, hilarisch, soapstory, machtswellustelingen’. Ik verzin het niet, dit is wat ik de afgelopen week heb gehoord.

Hoe ver moet men gaan, wil men zelfs de burgemeester tot wanhoop brengen? Het is de raad van de gemeente Westland gelukt. Hoe ver moet men gaan om iedere week de kranten weer vol te krijgen met slechts één onderwerp. Vraag het de gemeenteraad van Westland. Hoe ver moet men gaan dat ik hier niet eens durf te vermelden wat alle ontwerpen, adviesbureaus en vooronderzoeken hebben gekost, uit angst dat ik een nulletje in het bedrag over het hoofd zie… Zo kan ik nog wel even doorgaan. En nog steeds is er geen eerste steen gelegd voor dat mooie gebouw dat ik in 2004 voor mijn geestesoog zag verschijnen.

Een paar zaken staan vast. Ten eerste is het met de huisvesting van onze ambtenaren bedroevend gesteld. Je zal maar de hele week moeten doorbrengen in stoffige gebouwen waar ieder moment weer iets stuk kan gaan. Ten tweede wil de burger niet op reis naar een andere plaats om iets te kunnen regelen via de gemeente (en burgers die geen computer kunnen of willen gebruiken, hebben niets aan uw website). Ten derde wil de middenstand hun klantjes in de omgeving niet kwijt. Ten vierde zit de bouw dringend op werk te wachten. Ten vijfde hebben we hier de kennis om duurzaam te bouwen (verwarming door kassen, zonnepanelen) en een mooi voorbeeld te geven aan de rest van Nederland.

Kom op gemeenteraad, zo kan het niet langer! Om aan alle chaos een einde te maken, volgt hier een gratis (!) advies. Houd opnieuw een referendum. Ditmaal over de ontvlechting van de gemeente Westland. Ik geef u op een briefje dat u daarna kunt starten met het bouwen van 5 mooie nieuwe gemeentehuizen in het centrum van de huidige 5 kernen. Dan blijven we naar buiten toe nog steeds één gemeente, net zoals een land met deelstaten dat alle “kernen” zelfstandig laat functioneren. Ambtenaren en burgers zullen u dankbaar zijn. En de lezers en ik ook, want tekstruimte in de krant kost ook geld. Het onderwerp ‘gemeentehuis’ is nu wel voldoende uitgekauwd… (Joke Wageveld) 2012 © Tekstbureau Westland

Crisis

Als eenvoudig burger van de gemeente Westland durf ik te beweren dat ik er geen snars van begreep. Van de hele crisis niet. Hoe was dit ooit begonnen en wanneer ook alweer en waarom reageren we allemaal zo krampachtig door onze hand op de knip te houden. Akelig nieuws laat ik soms het liefst aan mij voorbij gaan, omdat het niet te bevatten is. Liever duik ik in spannende boeken en verhalen die mijn fantasie prikkelen.

Een klein onderzoekje op internet friste mijn geheugen op. De crisis startte in 2007. Da’s inmiddels 5 jaar geleden weten de snelle rekenaars. In Nederland werd ons duidelijk dat er iets ernstig mis was door de affaire omtrent Icesafe in 2008. Voor mij was echter de grootste eye opener de documentaire/film Inside Job die onlangs werd uitgezonden. “Een ontluisterende film over de kredietcrisis” is op internet te lezen. En ontluisterend is ie…

Het is onbegrijpelijk hoe een groep mensen hun zakken heeft lopen vullen ten koste van u en mij, de hardwerkende mens. Althans daar ga ik van uit, dat we hardwerkend zijn. Ik zie dat om me heen, dus die conclusie durf ik wel te trekken. Het is onbegrijpelijk dat op het ongegeneerd zakkenvullen geen zware straffen staan. En al helemaal onbegrijpelijk vind ik dat het gilde der advocaten die de zakkenvullers verdedigt zijn boterham er meer dan dik belegd mee kan verdienen. De gevolgen zijn namelijk zo in- en intriest… Ondertussen kent iedereen wel iemand die zijn of haar werk is kwijtgeraakt. Bedrijven moeten de deuren sluiten, of werknemers ontslaan. We worden angstig en gaan minder uitgeven, waardoor nóg meer ondernemers hun deuren moeten sluiten. En dat laatste begrijp ik dus nog het minst. Ja, wel als iemand werkloos wordt en zijn inkomen ziet dalen, maar niet als iemand nog werk heeft en een stabiel inkomen genereert.

Het resultaat in de bouw is nog wel het scherpste voorbeeld van alle ellende. Nu hoeft het Westland niet van mij volgebouwd te worden, zowel glas als gras zijn me lief, maar probeert u maar eens een woning te kopen en tegelijkertijd uw huidige woning te verkopen. Dat is ondertussen toch wel de hachelijkste onderneming die men momenteel aan durft te gaan. De jongeren die geen betaalbare huisvesting kunnen vinden nog daargelaten. Die trekken weg naar oorden waar men kennelijk meer oog voor hun behoeften heeft.

De gevolgen van de crisis, die heel Europa raakt, tekenden zich scherp voor me af, toen ik deze zomer een paar dagen in Duitsland verbleef. In een prachtig natuurgebied, bestrooid met wat schilderachtige dorpjes en stadjes, fietsten we op een stralende zomerdag wat rond. Met de bedoeling ook wat te winkelen en te snuffelen in de dorpse winkelcentra ten einde wat plaatselijke producten te kunnen aanschaffen. Altijd leuk en lekker om weer eens iets uit te proberen wat we in ‘Die Niederlände’ nog niet kennen of hebben. Dat viel echter bar tegen. Vele winkels waren gesloten, houten afscheiding voor de ramen, faillissementen en geen opvolging, kortom kredietcrisis. Als ik dan in Westland om me heenkijk, valt dat hier nog mee, maar pas op, daar kan van alles spelen waar we nu nog geen zicht op hebben.

Ik kom weer even terug op mijn opmerking dat mensen minder gaan uitgeven. Dat schijnen we te doen op zaken die we beschouwen als overbodige luxe. Daaronder vallen echter veel geneugten die het leven net even leuker maken. Een instinctieve handeling, denk ik, maar wel één die de economische toestand alleen nog maar erger maakt. Waarom zou u immers stoppen met het kopen van die lekkere broden bij de bakker, dat malse stukje vlees bij de slager, dat vrolijke bloemetje bij de bloemist, die mooie CD of dat gave boek bij uw plaatselijke boekhandel? Bent u minder gaan eten? Vegetariër geworden? U houdt ineens niet meer van bloemen en geeft ze ook niet meer cadeau? Muziek is ineens hinderlijk lawaai geworden? Bent u omdat dat zo lekker bezuinigd van de een op de ander dag gestopt met lezen dan? Nee toch zeker, dat maakt u mij allemaal niet wijs! Of is het ineens niet belangrijk meer dat de bakker, slager, bloemist, boekhandelaar en iedereen die met de verkoop van wat dan ook zijn boterham wil verdienen ook een redelijk bestaan hebben? Oei, da’s wel een gewetensvraag hè? Maar wel een vraag die ik mezelf regelmatig stel, als ik ineens aan die plotselinge zuinigheidsziekte toe wil geven die als een besmettelijke griep rondwaart… Ben ik dan niet hetzelfde bezig als de zakkenvullers die de ellende hebben veroorzaakt? Heeft u er weleens over nagedacht wie ook alweer ooit hun zakken vulden met uw groeiende banksaldo? En of er nu werkelijk zoveel veranderd is aan onze rechtspraak om dit opnieuw te voorkomen?

Ik wil u of mijzelf geen schuldgevoel aanpraten, maar door het stellen van deze vragen wil ik persoonlijk niet aan die zuinigheidsziekte toegeven; ik blijf mijn etenswaren kopen als vanouds. De supermarkt en plaatselijke winkeliers kunnen nog gewoon op me rekenen. Ik vind het prettig om naar muziek te kunnen luisteren. Boeken en tijdschriften lezen is voor mij welhaast een eerste levensbehoefte, dus daar lever ik niets op in. Bloemen maken me blij, dus ook die staan gewoon in mijn huis. En zo is het met alles wat ik altijd al meende nodig te hebben om een prettig leven te kunnen leiden. Niet meer en niet minder. Let wel, er is niets verkeerd aan zuinig zijn, maar het kan ook doorslaan. Als voorstander van duurzaamheid meen ik dat een nieuw evenwicht wel degelijk nodig is. Ik besef dat mijn bijdrage aan de economie, als eenvoudig burger van de gemeente Westland, weinig zoden aan de dijk zal zetten, maar ja, een tikkeltje eigenwijs ben ik wel. U ook? Dan vraag ik u nog even verder te lezen.

Ik ga hier een voorstel doen aan eigenwijze Westlanders. De afgelopen week hoorde ik twee wijze uitspraken. De eerste luidde: ‘De mens wordt met niets geboren en zal met niets sterven’. Oftewel: er wordt geen kind geboren met aardse bezittingen en na de dood kan het alles wat het vergaard heeft niet meenemen. De tweede uitspraak luidde: ‘Als een grote onderneming een kleine aanpassing verricht, kan dat grote gevolgen hebben.’ Op die tweede uitspraak wil ik mijn voorstel baseren, met de eerste uitspraak ‘in het achterhoofd’.

In het Westland wonen ongeveer 100.000 mensen. Probeer het Westland eens als een grote onderneming te zien. En stelt u zich eens voor dat die grote onderneming een kleine aanpassing verricht. Bijvoorbeeld iets minder sparen en iets meer uitgeven. Nee, ik bedoel niet dat u uw geld over de balk moet gooien, maar gaat u nu eens na wat u allemaal van uw boodschappenlijstje hebt geschrapt uit angst voor de crisis. En nu ik het daar over heb, ‘angst is een slechte raadgever’, da’s ook een wijze uitspraak. Probeert u nu eens allemaal een kleine aanpassing te verrichten en haal weer eens die lekkere broodjes bij de bakker, dat smakelijke stukje vlees bij de slager, stop met muziek downloaden en koop die CD, dat fraaie bloemetje bij de bloemist, dat gave boek bij de boekhandelaar. Vult u zelf maar in wat u ooit belangrijk vond en geef daar weer eens wat geld aan uit. Of dat nu bij een middenstander of de supermarkt is, maakt niet uit; herstel een oude gewoonte waar u blij van werd. Laat u niet misleiden door een BTW-verhoging. Ga gezellig naar die winkel toe, maak een vriendelijk praatje en koop wat u zichzelf al zo lang hebt ontzegd. Liefst in uw eigen woonkern, anders ontstaat er weer wrevel over het wegtrekken van consumenten en dat valt onder een hele andere discussie, waar ik het later nog wel eens over wil hebben. Sommigen weten niet meer hoe leuk het kan zijn om persoonlijk in een winkel geholpen te worden. En dat dan ook nog door iemand die deskundig is.

Als ik hoor en lees wat we allemaal nog aan goede doelen geven, dan moet zo’n stap toch in alle redelijkheid genomen kunnen worden? Als u dat heeft uitgevoerd, dan vraag ik u hier weer voorzichtig een gewoonte van te maken. Doe iedere week die boodschap die van uw lijstje was verdwenen en waar u plezier aan beleefde, maar ga dan ook eens naar een andere middenstander toe. Voeg een nieuwe aanschaf en winkel aan uw lijstje toe. Zomaar, om weer te leren dat geld moet rollen… Wat zou het mooi zijn, als dit zich als een olievlek door Nederland verspreidde. En vervolgens door Europa en weer verder, misschien wel naar Amerika waar die ellendige crisis ooit begon. Zo’n kleine aanpassing van de grote onderneming ‘Westland’ kan een groot effect hebben. Mensen in uw omgeving hoeven zich minder zorgen te maken, omdat ze weer voldoende verdienen om hun boterham te kunnen kopen en werknemers aan het werk te houden. Producenten krijgen weer een impuls. De handel met het buitenland trekt weer aan. Het woord ‘kredietcrisis’ verdwijnt langzaam uit alle kranten om plaats te maken voor ‘economische stabiliteit’ en misschien zelfs wel ‘voorzichtige economische groei’.

Ben ik een dagdromer? Misschien denk ik er als simpele burger van de gemeente Westland te gemakkelijk over; ik haal immers de meeste wijsheid die ik hier opschrijf uit de boeken en tijdschriften die ik nog steeds koop, uit sociale contacten en onlangs zelfs uit de documentaire/film Inside Job. Misschien ben ik naïef, u mag het zeggen. Desondanks blijf ik een tikkeltje eigenwijs. Als we allemaal eens ophouden elkaar bang te maken met die crisis en elkaar te besmetten met dat zuinigheidsvirus, dan moet het volgens mij toch weer een beetje goed komen. Laat mij dan maar lekker eigenwijs en naïef zijn. Tot nu toe voel ik me daar goed bij.

Feessie?

Het begint een nieuw fenomeen te worden. Ik heb het over een Facebook-feessie. Onlangs liep dat in Haren volkomen uit de hand. Kunt u het zich voorstellen? Uw dochter gaat haar verjaardag vieren en zet dat vrolijk op Facebook. Normaal gesproken niks aan de hand, zo’n kind mag blij zijn met een feessie, toch? Ze was alleen vergeten dat ze aan moest vinken dat niet openbaar te melden, maar alleen aan vrienden. Tja, daar gaat mijns inziens al iets mis. De keuze zou standaard op vrienden moeten staan. Zeker bij minderjarigen en, zoals we dat wettelijk noemen, ‘handelingsonbekwamen’. En als er door handelingsbekwamen eerst toestemming gegeven moet worden om iets openbaar te publiceren, voorkom je al een heleboel ellende. Althans, dat hoop ik, want veel ouderen hebben geen benul van de werking van Facebook. Maar goed, geen simpele oplossing is op dit moment te bedenken.

Het berichtje van de jarige werd vlot doorgestuurd aan anderen. Wat een lol, daar wilde men wel naartoe. DJ Timur van 3FM deed nog eens een extra duit in het zakje en riep iedereen op naar Haren te gaan. “Lolbroeken” meenden nu massaal naar Haren te moeten vertrekken om daar de boel eens even flink op stelten te zetten. Het meisje kun je niets kwalijk nemen, want niemand kan overzien wat de gevolgen zijn van zo’n vergissing. En niet zomaar een paar “lolbroeken” vertrokken naar Haren, nee, duizenden! Ziet u het voor zich? ‘Piet, kom op, we gaan naar Haren, daar is een Facebook-feessie. Pak je honkbalknuppel waar je altijd winkelruiten mee inslaat, train nog ff op bloembak-omver-werpen, oefen je vooral in hekken-smijten en vergeet niet uit je kop te leren hoe een hulpverlener er uitziet, want die gaan we natuurlijk lekker dwarsbomen. Die lui daar in Haren moeten vooral niet denken dat we achterlijk zijn!” Zou de discussie binnen een zogenaamd “harde kern van relschoppers” ongeveer zo verlopen? Zoals iedereen inmiddels wel weet, liep het volkomen uit de hand met het feessie. Gewonden, gesneuvelde winkelruiten, vernielde bussen, hulpverleners die hun werk niet goed konden verrichten. Wat een “lol”…

DJ Timur heeft inmiddels zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij het feessie beter niet had kunnen promoten. Een beetje respect voor een foutje van een jong meisje had hem inderdaad gesierd. Na de gebeurtenissen op het strand tussen Hoek van Holland en ’s-Gravenzande in 2009, waarbij tijdens een strandfeest de sfeer vergald werd door relschoppers en er zelfs een dode te betreuren viel, heeft men in Nederland kennelijk nog niets geleerd. Dat is duidelijk, want er staan al volgende feessies in het verschiet die via Facebook aangekondigd worden. “Om aan te tonen dat het ook anders kan”. ‘Jaja,’ denk ik cynisch, als ik zoiets lees. ‘Garantie tot aan de deur. Bij twijfel, niet doen. Da’s een oude raadgeving die maar al te vaak z’n nut bewijst. Er is alleen nog maar aangetoond dat dergelijke massale bijeenkomsten niet binnen de perken van wat aanvaardbaar maatschappelijk gedrag genoemd kan worden zijn te houden.’ Toch menen de media te moeten publiceren waar en wanneer die feessies zijn. Ik ga dat niet doen, ik geef een andere boodschap mee.

Zin in een feessie? Lekker ruitjes inslaan? Moet je geen reis voor ondernemen, joh. Dat kan thuis ook! Gewoon je computer door de ruiten van je kamer mikken. Prachtig effect! Ga daarna oefenen in bloembakken-omver-werpen. Leuk! Voor jouw huisdeur staat er vast wel eentje. Gooi ‘m op de auto van je pa. Wat? Heeft die geen auto? Oh, in de prak gereden door je zussie die geen rijbewijs had. Goh, wat lullig voor je pa. Maakt niks uit, joh! Pak je die van de buurman toch ff beet? Je zal eens zien hoe snel er een hulpverlener langskomt die je kunt dwarsbomen. Da’s pas gaaf, of om het in jouw taal te zeggen: ‘Kikkuuuuhh!!’ Twee vliegen in één klap, noemen we dat! Wat zeg je? ‘Je zou wel gek zijn?’ Gek?! Nee… dat was nou nog helemaal niet in me opgekomen…

Het meisje van Facebook wil ik nog van harte feliciteren met haar verjaardag. Ik hoop dat ze geen trauma’s heeft overgehouden aan haar lieve landgenoten en de rest van haar leven ieder jaar nog een beetje lol in haar verjaardag kan hebben. Haar treft geen blaam, zelfs lieden van de beste komaf zijn wel eens een beetje dom, toch?

Toneelvereniging De Plankeniers brengt komedie van Woody Allen

Central Park West in De Naald

Maandag 8 oktober en dinsdag 9 oktober speelt Toneelvereniging De Plankeniers in de kleine zaal van WestlandTheater De Naald, aanvang 20.15 uur ‘Central Park West', een komedie van de hand van de Amerikaanse auteur, regisseur, acteur, musicus Woody Allen. Een bij vlagen luchtig stuk over relaties in de breedste zin van het woord. Een onderwerp dat we zeker wel aan de geboren New Yorker, (Brooklyn 1935), meester van de oneliners, kunnen overlaten.

Welgesteld

In Central Park West zien we het welgestelde New Yorkse echtpaar Phylis (Marga van Reeven en Sam (Wim van Baalen) en hun vrienden Howard (Cent Wageveld) en Carol (Gerda vd Valk). Al vanaf het begin is het duidelijk dat er problemen in de lucht hangen die wel eens verregaande gevolgen zouden kunnen hebben in de vriendschappelijke en relationele sfeer. Een conclusie die nog vastere vormen lijkt te krijgen bij de entree van de wonderschone, jonge Juliet Powell, (rol van Kim Guijken), dochter van een beroemde New Yorkse bankier.

Autobiografisch

Zoals in de meeste stukken van Woody Allen zitten er ook in Central Park West, zeker voor de fijnproever, weer veel autobiografische elementen verweven. Elementen die ook in dit stuk veelal op een humoristische manier worden weergegeven. Heel subtiele humor, goed voor een glimlach, maar soms ook stuitende ‘van dik hout zaagt men plankenhumor’ die de toehoorder het schaamrood naar de kaken zal doen stijgen en recht voor zijn raap humor, goed voor een gulle lach. Het staat buiten kijf dat een stuk van Woody Allen te allen tijde het bekijken meer dan waard is en deze uitvoering van Central Park West door De Plankeniers is daarop geen uitzondering. De acteurs hebben er onder de bezielende leiding van regisseur Rodney Verhoeven hard aan gewerkt om u een prima avondje theater aan te kunnen bieden.

Ongebruikelijk tijdstip

Een niet te missen voorstelling dus op een wat ongebruikelijk tijdstip – maandag- en dinsdagavond. Maar ieder nadeel heeft ook hier zijn voordeel. Uw gewone weekend uitgaans- en visiteritme wordt nu niet onderbroken en zeg nou zelf, zoveel is er nu ook weer niet op de teevee op maandag en dinsdagvond. Alle reden dus om De Plankeniers in de kleine zaal van WestlandTheaterDe Naald te komen bezoeken. Kaartjes kosten 10,00 Euro per stuk aan de zaal of reserveer via De Naald 0174-636900.