Facebook

‘Zit’ u al op Facebook? Nee? Ik wel. Alle voordelen en nadelen op een rijtje gezet, vind ik het een heerlijk communicatiemiddel. Van al mijn bekenden weet ik redelijk goed wat ze aan het doen zijn en soms ook niet. Het is maar net wat men wil prijsgeven. En daar zit een enorme variatie in. Van het koken van een soepje tot en met diepe zielenroerselen, van het volgen van een studie tot humoristische boodschappen. En vooral dat laatste kan behoorlijk opwekkend zijn. Na mijn epistel vorige week over voedsel, viel mijn blik op de volgende Facebook mededeling van Loesje: “Geen wonder dat mijn prins niet komt, zijn witte paard zit in de lasagne”. Daar kan ik hartelijk om lachen! En wat dacht u van een foto van een pakketje met gehakballetjes dat de volgende tekst laat zien: “Kindergehaktballetjes – we weten in ieder geval wat er in zit”. Die is ook niet mis, hahaha! En nu ik het hier over heb… heeft u het nieuwsbericht over marketing van voedsel en frisdrank die op kinderen is gericht ook gehoord? Consumentenorganisatie Foodwatch wil marketing van ongezond eten en drinken voor kinderen verbieden. Toen ik het hoorde, dacht ik even dat het een nieuwe ludieke begintekst van Loesje was. Jammer, maar helaas… ik had het wel degelijk goed gehoord. Ik zal proberen uit te leggen waarom ik deze actie jammer vindt. 

Volgens Foodwatch eten en drinken Nederlandse kinderen steeds ongezonder en worden ze steeds zwaarder door te zoete, te zoute en te vette producten. Marketing zou alleen ingezet mogen worden voor gezonde producten. De directeur van Foodwatch, Bart van Opzeeland,  maakt zich zorgen over de consequenties, want die raken ons allemaal. En wel via de stijgende zorgkosten voor diegenen die van dat ongezonde voedsel hart- en vaatziekten, diabetes en kanker ontwikkelen, aldus diezelfde directeur.

En daar begrijp ik nu helemaal niks van. Ik heb hier toch een aantal vragen bij. Wat doet die rommel eigenlijk in onze supermarkten? Waarom wordt het niet verboden om ons voedsel zo zoet, vet en zout te maken? Wat schieten we ermee op als we de marketing aanpakken en de ongezonde producten nog steeds verkrijgbaar zijn? Of denkt de heer Van Opzeeland dat de jeugdige consumenten en hun ouders ineens andere keuzes gaan maken en vergeten hoe lekker en goedkoop ze de producten vinden die ze altijd al kochten? Zou het hier niet een beetje mankeren aan de moraal van de levensmiddelenbranche? Maar bovenal: waarom begint de heer Van Opzeeland over de kosten, terwijl het door de genoemde ziektes veroorzaakte leed voor kinderen en hun ouders niet is te overzien? 

Natuurlijk ben ik een voorstander van gezonde voeding voor kinderen. Ik wil best een burgerinitiatief als dat van Foodwatch ondersteunen, maar mag de insteek dan iets anders worden? Voedselproducenten hebben namelijk geen boodschap aan het uit de schappen halen van junkfood, noch aan een andere marketingaanpak. Wie rommel wil verkopen, moet ook voor de consequenties opdraaien. Van mij mag dat streng aangepakt worden met boetes en hoge belastingen. Tenslotte mogen we ook niet zomaar het milieu vervuilen, dus ook op ‘fout’ voedsel zou een boete mogen staan. En als die boetes aan scholen uitbetaald zouden worden, dan hoeven zij geen frisdrankautomaten neer te zetten, omdat de subsidie te kort schiet… Het is toch eigenlijk te gek voor woorden wat hier gebeurt? 

Totdat hier op wordt ingegrepen zou ik ouders willen adviseren om eens goed op de etiketjes van voedsel en frisdrank te lezen wat het product nu eigenlijk aan vet, zout en zoetigheid bevat. Verdiept u zich eens een klein beetje in het verschil tussen goede en slechte vetten. U zult verstelt staan wat er met ons voedsel wordt gerommeld als u eens een vergelijking maakt met de gezondere varianten. Door bewustere keuzes te maken bespaart u uw kinderen en uzelf een heleboel leed… En die gezonde keuzemogelijkheden zijn hier in het Westland volop aanwezig. En duidelijk, dat zijn die Westlandse producten ook. Een paprika is een paprika, een tomaat is een tomaat, een appel is een appel en een komkommer is een komkommer etcetera. Daar hebben we geen voedseletiketjes voor nodig die ons al of niet van de juiste informatie voorzien. Ik ben tenminste nog geen gemalen agrariër in de boerenkool tegengekomen.

Je bent wat je eet

Bovenstaande titel heb ik ontleend aan een boek van de Britse Dr. Gillian McKeith. Zij schreef ooit een boek over gezond eten en dat eten bestond volgens haar uit zoveel mogelijk (rauwe) groenten en fruit, zaden en noten, peulvruchten en granen, enfin een scala aan voedingsmiddelen die een geweldig effect op het lichaamsgewicht en de conditie zouden hebben. In een TV-programma pakte ze mensen met overgewicht in hun nekvel en toonde hen wat ze gedurende een hele week aan troep in hun lichaam hadden gepropt. Een uiterst onsmakelijk onderzoek naar de ontlasting van de slachtoffers en voorgespiegelde schimmelinfecties lieten de deelnemers aan het programma zodanig schrikken dat ze acuut overstapten op het dieet van Dr. McKeith. Ook werden ze aan een sportprogramma onderworpen. Dat viel hen niet mee, maar de resultaten waren groots. Mensen voelden zich fitter en vielen vele kilo’s af. Niks mis mee, zou ik zeggen.  Behalve dan, dat half Nederland zich op de bank zat te vergapen aan de deelnemers, waarschijnlijk ondertussen zoete frisdrank of alcohol drinkend met het welbekende zakje chips voor het grijpen. We vonden het allemaal reuzeleuk. Totdat in het nieuws berichten verschenen over ene Tom Watkins die van zijn moeder alleen maar rauw voedsel kreeg. Tom zou een groeiachterstand hebben opgelopen.

De gesprekken in mijn omgeving gingen vaak over deze ‘ontaarde’ moeder. Van ‘dat arme kind moet uit huis geplaatst worden’ tot en met ‘zo’n gestoorde vrouw zou geen moeder mogen zijn’. Men volgde het nieuws op de voet, waarschijnlijk met dezelfde versnaperingen onder handbereik als eerder omschreven. De amusementswaarde was kennelijk niet voldoende om het dieet nog populair te mogen noemen. 

Ik heb echter een paar onbeantwoorde vragen, die ervoor zorgen dat ik niet zomaar een oordeel uitspreek over de moeder van Tom. Want wat is nu ondergewicht? Is dat het gemiddelde van het gewicht van de Nederlander, waarvan bekend is dat 41% te zwaar is? Is daar de jaarlijkse toename van het overgewicht in meegenomen? Oftewel: zou het kunnen dat ons idee van ‘gemiddeld gewicht’ inmiddels ook al een tikkeltje aan de zware kant is?

Natuurlijk zijn wij allang niet meer gewend aan een natuurlijke voeding zonder allerlei toevoegingen, maar daarmee is niet gezegd dat we nu zelf zo gezond eten. Wie ooit Aziatische landen heeft bezocht waar voldoende voedsel is voor de bevolking en ziet dat men daar superslank is, terwijl er flink gegeten wordt van de onbewerkte natuurproducten, zal het met me eens zijn dat we daar in Nederland een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Maar daar wilde ik het nu niet over hebben, ik wil even terugkomen op de titel ‘Je bent wat je eet’. 

Hoe moeten we zo’n titel nu opvatten, luidt één van mijn vragen. Het oude mopje ‘slager heeft u varkenspootjes?’ ‘Nee, mevrouw zo loop ik al jaren’, zal toch geen graadmeter zijn voor de mans eetgewoonten, noch die van de bakker die bokkenpootjes verkoopt? En u weet het maar nooit met dat voedsel van ons. U leest op een etiketje dat u product A koopt en zonder dat u het weet zit u product B te eten, omdat dat de producent beter uitkwam. Persoonlijk heb ik altijd gedacht dat ik geen konijn heb gegeten, omdat ik daar wat tedere huisdiergevoelens voor koesterde. U wilt uw hond toch ook niet op een bord geserveerd krijgen tijdens de kerstdagen? Voor u het weet loopt u te snuffelen of te blaffen, als de titel van het boek waar zou zijn. En nu ik er nog eens over nadenk… ik ken heel wat pubers in mijn omgeving die lopen te grinniken en hinniken. Zouden zij soms… Nee het zal toch niet? Zouden zij stiekem geproefd hebben van de inmiddels beruchte lasagne met ‘rundvlees’, dat bij nader inzien was voorzien van snippers paardenvlees? Als dat zo is, dan kunnen we nog wat hoogspring talenten á la Salinero tegemoet zien in ons kikkerlandje! 

Of vindt u dat mijn redenatie onzin is? Dat ik kakel als een kip zonder kop? Tja, nu ik erover nadenk… het zou best kunnen. Gisteren heb ik namelijk met smaak een gegrild kippetje verorberd. Mét een portie rauwkost erbij. Dat mag als je volwassen bent en je maakt je eigen keuzes… Een lekker bordje ‘Westlands groenvoer’. Niks mis mee. Of zou ik daardoor in de bonen zijn? Als dat zo is, dan hoop ik dat het Westlandse kasboontjes zijn! En mocht u binnenkort een vrouw met bloemkooloren tegenkomen, dan ben ik dat misschien wel! De eerste kasbloemkooltjes zijn alweer te koop. Heerlijk! Onlangs stond ik nog een BH te passen en meende ik de verkoopster iets over fruit te horen zeggen… Nee, verder ga ik niet. Laat mij maar zijn, wat ik eet. Ook al snap ik geen biet meer van al die etiketjes die we op mensen en voedsel plakken…