Venus of Mars

Ik kan me tomeloos verbazen over hoe mensen verschillend naar bepaalde zaken kunnen kijken. Het verschil tussen de reacties van bijvoorbeeld mannen en vrouwen is wel eens beschreven in het boekje “Vrouwen komen van Venus en mannen komen van Mars”.  Leuk om te lezen en soms meen ik te weten dat er een waarheid zit in dit boekje. Zo kocht ik een poosje geleden een nieuwe auto bij een gerenommeerd Westlandse dealer. Een stadsauto met van alles erop en eraan, in ieder geval met meer nieuwe snufjes dan in mijn vorige. Zo gaat dat, de techniek schrijdt voort en na een aantal jaren zijn daar opeens weer allerlei nieuwigheden aan zo’n auto toegevoegd, die je vroeger nooit miste, maar die je nu nooit meer kwijt zou willen. Airco, air bags, cruisecontrol en parkeerhulp (voor mij een belangrijk element, want ik mag me onder de vrouwen scharen die niet achteruit kunnen inparkeren. Vele rij-instructeurs heb ik tot wanhoop gebracht, ook nadat ik mijn rijbewijs al had behaald en ik een tussentijdse “bijles” nodig achtte). Enfin, om even naar de auto terug te keren: deze kon voorzien worden van zóveel nieuwigheden dat ik niet meer kon kiezen en manlief de knoop maar doorhakte door te zeggen dat de hele meuk er maar op en aan moest. ‘Het kost wat, maar dan hebbie ook wat,’ zeg ik altijd maar. Mijn veiligheid was mijn echtgenoot kennelijk wat waard.

Na een behoorlijk lange wachttijd was de auto gereed en kreeg ik een telefoontje dat ik ‘m kon afhalen. Echter niet zonder eerst een uitgebreide instructie te krijgen van de verkoper. Dat deed ie grondig, hoor. Alle technische snufjes werden uitgebreid uitgelegd. ‘Typisch iets voor mannen,’ dacht ik. ‘Voor mij is het ’t belangrijkst dat het vervoermiddel me vooral in het Westland van punt A naar punt B brengt, zonder haperingen en ik wil ook droog zitten. Simpel, maar doeltreffend. Maar mannen zijn waarschijnlijk veel meer in de techniek van de auto geïnteresseerd dan vrouwen…’

 

Fout, helemaal fout… Toen ik later die dag mijn nieuwe aanwinst op Facebook zette, kreeg ik al snel een reactie. ‘Kekke velgen!’ Het kon volgens mij niet anders of dit moest een opmerking van een vrouw zijn. Wij staan immers bekend om onze voorliefde voor een mooi uiterlijk en wat opsmuk. Maar nee. Wie schetst mijn verbazing dat het een man was, die deze opmerking maakte.

 

Een paar dagen later, kregen meer mensen in de gaten dat er een nieuwe auto was aangeschaft. Zo ook buren. ‘Gave vellugies, buuf!’ riep een buurjongen enthousiast. Ik begon me steeds meer te verbazen. Nu weet ik dat mannen gefocust kunnen zijn op bepaalde onderdelen van het vrouwelijk schoon, maar dat ze dat gedrag ook bij auto’s vertoonden, was mij niet bekend. Tenslotte koop ik niet iedere dag een nieuwe auto, dus op enige ervaring kon ik niet bogen. Ik dacht nog even dat ik me vergiste en besloot de proef op de som te nemen door een hele groep mannen, met wie ik een vergadering had in Maasdijk, te vragen wat ze van mijn nieuwe auto vonden. Ik wees naar buiten waar de auto duidelijk zichtbaar onder een lantaarnpaal stond geparkeerd. ‘Bedoel je die met die glimmende velgen?’ vroeg één van de mannen. ‘Ja,’ knikte ik berustend. Gelukkig kreeg ik geen vragen over de technische details, want die onthoud ik toch niet goed.  

 

Dat bleek toen een vrouwelijke kennis vroeg of ik een nieuwe auto had gekocht. Ik knikte instemmend en opende mijn mond om te vragen wat ze ervan vond. ‘Zit er cruise controle op?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘Hoeveel PK?’ Daar moest ik even diep over nadenken, maar ik wist het juiste antwoord te geven. ‘Voorruitverwarming?’ vervolgde ze. ‘Spiegels ook verwarmd?’ ‘En hoeveel liter ruimte in je bagageruimte?’ Hier moest ik afhaken. ‘Genoeg om mijn boodschappen in op te bergen,’ antwoordde ik. ‘Het is geen auto waar je lange vakantiereizen mee moet maken, het opbergen van wat boodschappen is voldoende.’ Daar was de kennis het niet mee eens. Ze gaf een hele opsomming waarvoor een grote kofferbak nodig zou kunnen zijn. Van kratten bier voor verjaardagsfeesten tot meubelen van Ikea. Van koffers en tassen van kinderen die naar Schiphol gebracht en gehaald moesten worden tot en met de aanschaf van ski’s… het moest er allemaal in passen van haar. Dat mijn kinderen meestal voor hun eigen vervoer zorgen telde niet. Dat was kennelijk in haar gezin anders geregeld. Ook dat ik nooit op wintersport ga en daar ook geen behoefte aan heb, vond ze niet interessant. ‘En grote aankopen worden door mijn echtgenoot in zijn auto vervoerd of worden thuisbezorgd,’ wierp ik nog tegen. Nou, dat was allemaal uit den boze. ‘Kom op zeg, wij zijn geëmancipeerde vrouwen en dat regelen we toch zeker zelf!’ Ik begon me een beetje onbehaaglijk te voelen en besloot voorzichtig het onderwerp op iets anders te brengen. ‘Hoe vind je de velgen?’ vroeg ik enthousiast. ‘Velgen?’ antwoordde ze met een onnozele blik. ‘Heb je er nieuwe velgen op laten zetten dan?’ ‘Nou, ehh… nee, eigenlijk niet,’ stamelde ik. Ze keek me aan of ik van Mars kwam. ‘Maarruh, nou ja, ik dacht “het uiterlijk wil ook wat…”’ ‘Dat vind ik nou zo’n typische mánnen opmerking,’ sneerde de kennis. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je ‘m net als een kerel ook nog eens  iedere week gaat staan poetsen,’ schamperde ze verder. Ik heb haar maar niet verteld dat er al een abonnement bij de wasstraat was afgesloten. En ook niet dat mij door de mannelijke gezinsleden een heus velgenborsteltje in het vooruitzicht was gesteld. Volgens hen moet je die namelijk heel goed schoonhouden. Dan ziet zo’n auto er veel vetter uit…