Je bent wat je eet

Bovenstaande titel heb ik ontleend aan een boek van de Britse Dr. Gillian McKeith. Zij schreef ooit een boek over gezond eten en dat eten bestond volgens haar uit zoveel mogelijk (rauwe) groenten en fruit, zaden en noten, peulvruchten en granen, enfin een scala aan voedingsmiddelen die een geweldig effect op het lichaamsgewicht en de conditie zouden hebben. In een TV-programma pakte ze mensen met overgewicht in hun nekvel en toonde hen wat ze gedurende een hele week aan troep in hun lichaam hadden gepropt. Een uiterst onsmakelijk onderzoek naar de ontlasting van de slachtoffers en voorgespiegelde schimmelinfecties lieten de deelnemers aan het programma zodanig schrikken dat ze acuut overstapten op het dieet van Dr. McKeith. Ook werden ze aan een sportprogramma onderworpen. Dat viel hen niet mee, maar de resultaten waren groots. Mensen voelden zich fitter en vielen vele kilo’s af. Niks mis mee, zou ik zeggen.  Behalve dan, dat half Nederland zich op de bank zat te vergapen aan de deelnemers, waarschijnlijk ondertussen zoete frisdrank of alcohol drinkend met het welbekende zakje chips voor het grijpen. We vonden het allemaal reuzeleuk. Totdat in het nieuws berichten verschenen over ene Tom Watkins die van zijn moeder alleen maar rauw voedsel kreeg. Tom zou een groeiachterstand hebben opgelopen.

De gesprekken in mijn omgeving gingen vaak over deze ‘ontaarde’ moeder. Van ‘dat arme kind moet uit huis geplaatst worden’ tot en met ‘zo’n gestoorde vrouw zou geen moeder mogen zijn’. Men volgde het nieuws op de voet, waarschijnlijk met dezelfde versnaperingen onder handbereik als eerder omschreven. De amusementswaarde was kennelijk niet voldoende om het dieet nog populair te mogen noemen. 

Ik heb echter een paar onbeantwoorde vragen, die ervoor zorgen dat ik niet zomaar een oordeel uitspreek over de moeder van Tom. Want wat is nu ondergewicht? Is dat het gemiddelde van het gewicht van de Nederlander, waarvan bekend is dat 41% te zwaar is? Is daar de jaarlijkse toename van het overgewicht in meegenomen? Oftewel: zou het kunnen dat ons idee van ‘gemiddeld gewicht’ inmiddels ook al een tikkeltje aan de zware kant is?

Natuurlijk zijn wij allang niet meer gewend aan een natuurlijke voeding zonder allerlei toevoegingen, maar daarmee is niet gezegd dat we nu zelf zo gezond eten. Wie ooit Aziatische landen heeft bezocht waar voldoende voedsel is voor de bevolking en ziet dat men daar superslank is, terwijl er flink gegeten wordt van de onbewerkte natuurproducten, zal het met me eens zijn dat we daar in Nederland een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Maar daar wilde ik het nu niet over hebben, ik wil even terugkomen op de titel ‘Je bent wat je eet’. 

Hoe moeten we zo’n titel nu opvatten, luidt één van mijn vragen. Het oude mopje ‘slager heeft u varkenspootjes?’ ‘Nee, mevrouw zo loop ik al jaren’, zal toch geen graadmeter zijn voor de mans eetgewoonten, noch die van de bakker die bokkenpootjes verkoopt? En u weet het maar nooit met dat voedsel van ons. U leest op een etiketje dat u product A koopt en zonder dat u het weet zit u product B te eten, omdat dat de producent beter uitkwam. Persoonlijk heb ik altijd gedacht dat ik geen konijn heb gegeten, omdat ik daar wat tedere huisdiergevoelens voor koesterde. U wilt uw hond toch ook niet op een bord geserveerd krijgen tijdens de kerstdagen? Voor u het weet loopt u te snuffelen of te blaffen, als de titel van het boek waar zou zijn. En nu ik er nog eens over nadenk… ik ken heel wat pubers in mijn omgeving die lopen te grinniken en hinniken. Zouden zij soms… Nee het zal toch niet? Zouden zij stiekem geproefd hebben van de inmiddels beruchte lasagne met ‘rundvlees’, dat bij nader inzien was voorzien van snippers paardenvlees? Als dat zo is, dan kunnen we nog wat hoogspring talenten á la Salinero tegemoet zien in ons kikkerlandje! 

Of vindt u dat mijn redenatie onzin is? Dat ik kakel als een kip zonder kop? Tja, nu ik erover nadenk… het zou best kunnen. Gisteren heb ik namelijk met smaak een gegrild kippetje verorberd. Mét een portie rauwkost erbij. Dat mag als je volwassen bent en je maakt je eigen keuzes… Een lekker bordje ‘Westlands groenvoer’. Niks mis mee. Of zou ik daardoor in de bonen zijn? Als dat zo is, dan hoop ik dat het Westlandse kasboontjes zijn! En mocht u binnenkort een vrouw met bloemkooloren tegenkomen, dan ben ik dat misschien wel! De eerste kasbloemkooltjes zijn alweer te koop. Heerlijk! Onlangs stond ik nog een BH te passen en meende ik de verkoopster iets over fruit te horen zeggen… Nee, verder ga ik niet. Laat mij maar zijn, wat ik eet. Ook al snap ik geen biet meer van al die etiketjes die we op mensen en voedsel plakken…