Rust

Nu de zomervakantie is begonnen, lijkt de rust neergedaald in het Westland. ‘Lijkt’, want ondanks het terugschroeven van subsidies, zijn er nog leuke activiteiten gaande voor de jeugd. Toen ik onlangs langs de Wollebrand fietste, zag ik tot mijn grote genoegen stapels pallets op het gras liggen. Vele houten pallets die daar lagen te wachten op kinderen die er mooie hutten van gaan bouwen. Bent u daar wel eens een kijkje gaan nemen? Het is geweldig leuk om te zien hoe kinderen hun eigen paleisje bouwen. Lekker bezig in de buitenlucht, samenwerkend, spelend en verhalen verzinnend. Mooier kan het niet in mijn ogen. Dankzij sponsor Koornstra is dit nog mogelijk, waarvoor complimenten! En al die vrijwilligers die zich inzetten om het de jeugd naar de zin te maken, eveneens: complimenten!

Ook in de zwembaden en langs de stranden was het lekker druk de afgelopen week. Eindelijk genoeg zon voor een (zonne)bad. Hele gezinnen trokken in grote getale naar de stranden langs onze kust. Ik heb het met stijgende verbazing bekeken, want ik bevind me regelmatig voor een flinke wandeling op het strand tussen Kijkduin en ’s-Gravenzande. Van een afstandje bekeken, leken het wel mieren die in drommen met allerlei stoeltjes, tassen, speelgoed, zonneschermen en weet ik veel wat we nog meer meesjouwen om het onszelf naar de zin te maken, naar het strand gingen. Ik herinner me de tijd dat een handdoek, een boek en een flesje zonnebrandolie voldoende waren om hele middagen met plezier op het strand te liggen. O ja, en niet te vergeten een plastic zakje met een paar boterhammen. Dat kon zo heerlijk tussen de kiezen knarsen, als je met je zonnebrandolie-vette-vingers waar het zand aan bleef plakken je boterham pakte. En later kwamen daar de jongens bij, die de kunst verstonden de aandacht van mij en mijn vriendinnen te trekken. Spannende middagen die tot heel wat stof van gesprek en gegiechel leidden, want ‘wie zou voor wie bestemd zijn…’

Toen het afgelopen zondag wat harder waaide, was er echter geen zonnebader meer te bekennen. Nee, een andere groep mensen vermaakte zich uitstekend en wel op het water in plaats van op het strand. Het wemelde van de kite-surfers. De harde wind joeg hen met een bloedvaart over het water. Er waren er zóveel, dat je tot aan Scheveningen de zwarte stipjes boven het water zag bewegen alsof het zwermen insecten waren. Op het strand zelf zag je enkel wat wandelaars en verder niemand. ‘Lekker rustig,’ dacht ik. Soms heeft een mens daar behoefte aan: niet te veel mensen om zich heen en het hoofd even leeg laten waaien, zonder al te veel herrie om zich heen.

Ook in het verkeer is het merkbaar dat half Nederland op vakantie is. De taferelen van woest invoegende auto’s die eigenlijk geen voorrang hebben, doen zich ineens niet meer voor. De middelvingers die naar je uitgestoken worden, als je stoïcijns de voorrang neemt waar je recht op hebt… ze lijken als sneeuw voor de zon verdwenen. Steeds vaker merk ik dat ik behoefte heb aan die rust. Ik weet niet of het komt doordat ik wat ouder word, of dat het komt door het groeiende aantal mensen om me heen, maar na een dag hard werken, vind ik het heerlijk om op gemak naar huis te rijden en nog lekker thuis even in mijn tuin te genieten van het mooie weer en een lekker hapje eten. En te mijmeren over de paleisjes die kinderen in de buurt bouwen bij de Wollebrand. Kinderen die dromen over ‘later’ waarin de wereld nog voor hen open ligt, met hun eigen huis, hun partner en hun kinderen. Kinderen die nu nog met hun ouders naar het strand gaan, maar al spoedig de leeftijd bereiken om dat met hun vriendjes en vriendinnetjes te doen. Kinderen die weldra onder het toezicht van hun ouders vandaan kruipen om hun eigen weg te gaan. Zo is het altijd geweest en zo zal het blijven gaan. Wat een dagje rust al niet aan beschouwingen op kan leveren…