Maasdijk – Voor een paar generaties Maasdijkers is ze een bekende verschijning. Veel van hen hebben op OBS De Schakel in de afgelopen zesendertig jaar les van haar gehad. Aan de vooravond van de grote reünie die 5 november ter ere van het 150 jarig bestaan van openbaar onderwijs in de Maasdijk wordt gehouden spraken we met haar: juffrouw Joke van der Meij, sinds 1975 onverbrekelijk verbonden met datzelfde openbare onderwijs onder aan de dijk.
Kaart
‘Toen ik solliciteerde, het was 1975, ik zat vlak voor mijn examen op de pedagogische academie, moest ik eerst eens op de landkaart kijken waar Maasdijk eigenlijk lag,’ vertelt ze. We zitten in het gezellige lokaal van De Schakel, waar ze anno 2011 nog twee dagen per week les geeft aan de leerlingen van de gecombineerde groep 5 en 6. ‘Mensen kijken daar soms vreemd tegenaan, maar dat is heel gewoon voor een kleinere school als de onze, die gecombineerde groepen. Ooit zo rond 1985 hadden we zoveel aanwas dat er één keer een enkele klas is geweest. Zes jaar hebben we genoten van die, voor De Schakel begrippen, rariteit. Vanwege die dubbele klassen heb je als leerkracht denk ik een extra band met de leerlingen. Veel van hen heb je immers langer dan één schooljaar onder je hoede.’
01745
Dat juffrouw Joke niet uit het blote hoofd wist waar “De Daik” lag, geeft al aan dat ze oorspronkelijk geen Westlandse roots heeft. Ze knikt. ‘Klopt, ik kom oorspronkelijk uit Wassenaar.’ En met een glimlachje, haast verontschuldigend voegt ze er aan toe: ‘Uit het dorp hoor, niet uit een van de villawijken, ik ben van gewone komaf. Bij de naam Maasdijk denk je normaal gesproken aan een dorpje in Limburg. Maar omdat ik, voordat ik voor een loopbaan in het onderwijs koos, nog een tijdje bij het staatsbedrijf der PTT als 008-informatrice heb gewerkt, wist ik dat kerngetal 01745 ergens in de buurt van Hoek van Holland moest zijn. Op een zondag ben ik naar het, toen nog oude, dorp gereden en wat ik zag beviel me wel. De Oranjestraat, ahh prachtig. Het was doodstil op straat, niemand te bekennen, maar ik was meteen verkocht, daar wilde ik werken.
Proefles
In die tijd was je, als je in het openbaar onderwijs werkzaam was, ambtenaar. Mijn sollicitatiebrief was dan ook gericht aan B & W, aan burgemeester De Bruin van Naaldwijk en wethouder Kruithof. Die laatste kwam ook nog kijken hoe ik mijn proefles er van af bracht. Ik was wel nerveus om les te geven voor het oog van zo’n lange rijzige man als hij was. Maar het ging kennelijk goed, want ik werd, uit drie kandidaten, gekozen. Moest ik een school in Rijswijk afzeggen, daar was ik namelijk ook aangenomen. Ik ben begonnen als juffrouw van de eerste en de tweede klas, drie weken voor de zomervakantie. Ze hadden me hard nodig want de meester van die klas was onverwacht tijdens het schooljaar weggegaan en het was echt behelpen tot mijn komst.
Stal
De school had in die tijd zo ongeveer 90 leerlingen. We runden de school met z’n drieën, het hoofd, die zelf ook les gaf en twee onderwijzers. De eerste drie maanden van mijn carrière als schooljuf heb ik in Maasdijk zelf gewoond. Maar, met het openbaar vervoer vanuit mijn ouderlijk huis in Wassenaar naar de Maasdijk was eigenlijk geen doen. Dat was een reis om de wereld. Gelukkig kreeg ik hier een klein huisje aangeboden, een omgebouwde stal, maar wat was ik daar gelukkig mee. Geen warm water, geen geiser, geen douche, een ouwe kachel..Van mei tot september heb ik er samengewoond. Met mijn vriend, die nu al weer heel lang mijn echtgenoot is. Na die drie maanden konden we in Naaldwijk, waar ik nog steeds woon, een nieuwbouw maisonnette krijgen en ja, dat was toch wel iets comfortabeler. Dat samenwonen was in die tijd eigenlijk best wel iets bijzonders. Tegenwoordig is het doodnormaal, eerder regel dan uitzondering. Maar toen lag dat wel wat anders. Zeker in een behoudende gemeenschap als Maasdijk toen nog was.
Ketelpak
Als schooljuf had je in de jaren zeventig nog een soort voorbeeldfunctie. De mensen keken nog wat tegen je op. De dominee, de pastoor, de schoolmeester. Die hadden per slot “gestudeerd” dus die weten hoe het moet, was de gedachte daarachter. Heb overigens nooit ook maar één negatieve opmerking over dat “hokken” gehad hoor. Waren ze toch zeker toleranter dan ik altijd dacht. Dat opkijken naar “gestudeerden” is er tegenwoordig gelukkig niet meer zo bij. Ook Maasdijk is “wereldser” geworden. Er zijn mensen van buitenaf bijgekomen, met al hun invloeden, er is internet, noem maar op. Ouders zijn ook veel mondiger geworden. Dertig jaar terug had ik wel voor zeventig procent tuinderskinderen in de klas. Die trokken na schooltijd thuis meteen het ketelpak aan, zoals dat genoemd werd, om een handje uit te steken in de tuin of in de polder.
Schok
Als beginnend leerkracht had ik veel spulletjes meegenomen uit mijn studietijd. Het was dan ook een grote schok, toen ik in een weekend in 1976 te horen kreeg dat de school was afgebrand. We zijn toen in noodvoorzieningen verder gegaan met lesgeven. Gelukkig werd er snel gewerkt aan nieuwbouw en in januari 1978 namen we het huidige gebouw, dat sindsdien ook weer de nodige uitbreidingen heeft ondergaan, in gebruik. We waren op dat moment meteen de eerste openbare basisschool, waar lager onderwijs en kleuteronderwijs in waren samengevoegd. Een van de grotere veranderingen in het onderwijs. Het voor veel mensen bekende “klassen werden groepen” verhaal.
Duobaan
Tot de geboorte van mijn oudste kind, in 1985, heb ik full time gewerkt. Daarna wilde ik een duobaan. Brief gestuurd aan de burgemeester, kreeg ik antwoord dat ik daarvoor toestemming moest vragen aan het hoofd der school. Nou die vond zo iets veel te rommelig , dat kon niet. Moest ik dus weer een brief sturen aan B & W en officieel ontslag nemen. Uiteindelijk is ATV, arbeidstijd verkorting, mijn redding geweest. Kon ik voor drie halve dagen blijven. Was het hoofd der school uiteindelijk zelf ook mee gered, want als ik zijn klas overnam had hij eindelijk eens tijd voor het doen van zijn administratie. Binnen een paar jaar groeide dat weer uit tot een halve baan.
Streng
Wat voor type juf is Joke van der Meij eigenlijk? Ze heeft er amper bedenktijd voor nodig. ‘Ik ben een kordaat type. Hou wel van een grapje op zijn tijd maar ben ook een strenge juf. Toevallig hebben we afgelopen week “De dag van de leerkracht” gehad. De ouderraad had verzonnen dat er een soort brievenbus werd neergezet in de klas waar de kinderen dan briefjes in konden doen met wensjes voor de juf. Zat een hele stapel in en één kind had geschreven ‘je bent een strenge juf, maar wel lief’. Dat vind ik zo leuk. Waar dat strenge uit bestaat? Nou eigenlijk uit nee is nee en ja is ja. Als wij afspreken dat iets niet gebeurt dan gebeurt dat ook niet.
Ik geef dit leerjaar les aan de combiklas 5/6, kinderen zo van rond de tien jaar. Op die leeftijd zijn ze, vind ik, verantwoordelijk voor hun eigen werk. Ze moeten hun taken maken en regelen dat het afkomt. Als ik die afspraak met ze heb gemaakt hou ik ze er ook aan. Dan tik ik ze op hun vestje. Stiekem gedrag hou ik al helemaal niet van en daar confronteer ik ze dan mee. Ik zie alles en ik hoor alles, tsja en dan vinden ze je dus streng. Als het nodig is, zit ik er toch echt bovenop.’
Hart
‘Ik vind Maasdijk een mooi dorp. De nieuwbouw is goed ingepast. Zo af en toe hebben we wel eens een speurtocht en dan geniet ik elke keer weer van de omgeving. De Maasdijkers zelf zijn in de afgelopen dertig jaar eigenlijk niet echt veranderd. Ze zijn en blijven het type ruwe bolster blanke pit. Daar kan en kon ik altijd goed mee overweg. Ze zijn ook tamelijk honkvast. Daarom heb ik denk ik wel een stuk of twintig kinderen van oud leerlingen in de klas, leuk toch?
Toen ik in het onderwijs begon dacht ik vijf jaar op deze school te blijven en dan weer eens verder te kijken. Het zijn er inmiddels zesendertig en ik denk, nee, weet eigenlijk wel zeker, dat ik over een aantal jaren op deze school de eindstreep haal. Het is er dus nooit van gekomen. Ik heb in die tijd Maasdijk en de Maasdijkers, zonder spijt, in mijn hart gesloten.’ (Cent Wageveld)
Stukje geschiedenis
150 jaar geleden werd er in de kern Maasdijk voor het eerst openbaar onderwijs gegeven. Een mijlpaal waar dit jaar met een feestweek voor de kinderen en een reünie aandacht aan is en wordt besteed. Het eerste openbare schoolgebouw stond vlakbij het huidige gebouw Concordia, net buiten de kern onder aan de dijk richting Oranjesluis. In 1958 verkaste men naar de huidige plek, de Kerkhoflaan. De officiële naam van de school was toen o.l.s Drie, (o.l.s. Eén stond in Naaldwijk, o.l.s Twee in Honselersdijk). Een naam die men in Maasdijk, vanwege het gevoel achter te zijn gesteld op de twee andere dorpskernen, liever niet gebruikte. De school stond dan ook beter bekend als “De Goudhaan”. In 1976 legde een felle brand het gebouw volledig in de as. Maar met gezwinde spoed werd er een nieuw schoolgebouw uit de grond gestampt dat in januari 1978 officieel in gebruik werd genomen als “De Schakel”.
Feestelijke reünie
Voor oud-leerlingen en medewerkers van zowel de o.l.s Goudhaan als De Schakel wordt er zaterdag 5 november een grote reünie georganiseerd. Deze vindt plaats in het schoolgebouw zelf en in een tijdelijke feesttent ernaast. Het reünie-/feestcomité laat weten dat het aantal reünisten inmiddels de driehonderd aanmeldingen nadert, maar er kunnen er altijd nog meer bij. Een uitgelezen kans voor velen op een blij weerzien met juf Joke van der Meij en om haar de hand nog eens te kunnen drukken. Meer informatie en aanmelden kan via de website www.obsschakelreunie.nl
© 2011 Tekstbureau Westland
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten