Midwinterhoornblazen in Staelduinse Bos

Heenweg - Het was een drukte van belang, afgelopen zondagmiddag in het Staelduinse bos. Vele honderden Westlanders en Midden Delflanders hadden huis en haard achter zich gelaten om getuige te zijn van een traditie. De traditie van het midwinterhoornblazen. Al van ver waren de monotone klanken die de bespelers van de midwinterhoorn voortbrachten te horen.

Oosten
Verantwoordelijk daarvoor is de Westlandse Midwinterhoorngroep. Deze van oorsprong Maaslandse groep introduceerde in 1993 de eeuwenoude traditie van het midwinterhoornblazen in de zuidelijke Randstad. Midwinterhoornblazen is een traditie die van oudsher vooral bekend is in het oosten van ons land. Vooral in de plattelandsgebieden van Gelderland (Achterhoek) en Overijssel (Twente), maar ook tot op de dag van vandaag actief beoefend in de provincie Drente.

Primitief
De tussen de 120 en 160 centimeter lange midwinterhoorn is een oud, vrij primitief blaasinstrument dat dateert uit de 15e eeuw, al zijn er ook aanwijzingen dat de hoorn al werd bespeeld vlak na het begin van onze jaartelling. Ze worden gemaakt van berken-, elsen- of wilgentakken die van nature al een ‘midwinterhoornvriendelijke’ kromming hebben. Het mondstuk, de happe, wordt gemaakt van het hout van de vlierstruik.

A20
Oorspronkelijk, neemt men aan, werd de hoorn gebruikt om contact met elkaar te houden. Van dorp tot dorp werden er met behulp van het geluid van de hoorn berichten door gegeven. Ook hielden de klanken wilde dieren op afstand en niet te vergeten de boze geesten. Ieder najaar komt de Westlandse midwinterhoorngroep bij elkaar om, in een tunneltje dat onder de A20 loopt, te oefenen. Het blaasseizoen begint, ook al traditioneel, op de eerste zondag van advent en duurt tot 6 januari, Driekoningen. Buiten deze tijd wordt er niet in het openbaar opgetreden.

Glühwein
Op vier locaties in het bos werd om de beurt de hoorn aangeblazen. Het publiek wandelde van geluid tot geluid, voorzichtig glibberend over de vanwege een enorme hagelbui aalgladde modderige grond van het bos. Al waren er ook mensen die voorzichtig liepen om niets te morsen van hun warm glaasje glühwein dat ze voorafgaand hun rondje bij het bezoekerscentrum hadden aangeschaft.

Natte neus
De spelers hadden het prima naar hun zin. ‘Het is stukken beter weer dan verleden jaar, toen lag er een dik pak sneeuw’, meldde een van hen. ‘Hooguit word ik wat belemmerd bij het spelen door een natte neus’, wist een ander, ‘maar verders is het prima te doen. Altijd leuk hier in het bos, hoor.’ © 2011 Tekstbureau Westland (Cent Wageveld)