Varend Corso meesterlijk mooi

Ook nu weer heb ik volop genoten van het Varend Corso Westland. Allemachtig wat is daar weer een staaltje vakmanschap getoond vorige week zaterdag in Westlands wateren. En natuurlijk ook een dag eerder op vrijdag tijdens de Rijnmonddag en ‘s zondags tijdens de Delflanddag. Na de officiële opening en eerste tocht werden in Maasland de prijzen uitgereikt aan de winnende boten. Welverdiend, maar wat zal dat moeilijk zijn voor een jury. Dat smaken verschillen, blijkt ook nu weer. Als ik namelijk naar het Varend Corso kijk, dan is er altijd wel een favoriete boot die ik de eerste prijs gun. Deze keer was het voor mij helemaal duidelijk: Vlaardingen met de brug en de stuntfietser die de hele tocht met fiets en al van plateau naar plateau sprong, die zou ik de hoofdprijs hebben gegeven.

Al was het maar, omdat ze de brug nagebouwd hadden die toegankelijkheid van gebieden vergroot. En als columniste van ‘Westland op z’n breedst’ ben ik dol op gebiedsuitbreidingen. Let wel: van het Westland natuurlijk en niet van steden die ons gebied menen te mogen claimen. Ik hou nu eenmaal van een lekker stukkie fietsen in de zomer en dan is Vlaardingen goed bereikbaar, dus een nieuwe brug over de Vlaardingse Vaart opent nieuwe perspectieven. De Vlaardingse boot viel echter niet in de prijzen. Jammer, maar helaas. Na de eerste middag de opening te hebben bekeken, gunde het zonnetje ons ook op de tweede en derde dag een heerlijk middagje buiten langs het water. Daarom voor de verandering het corso maar eens van de Delftse kant bekeken. Op de fiets hoefden we alleen maar de enorme hoeveelheid mensen langs te fietsen om uiteindelijk de laatste corsoboot te bereiken. Nu was het een kwestie het corso in te halen. Dat viel zowaar nog niet mee, want het was geweldig druk. Uiteindelijk zagen we de contouren van Delft en daar vonden we een plekje in een park langs het water. Het was even zoeken naar een plekje dat vrij was van uitwerpselen, geproduceerd door de leden van de familie der Canis lupus familiaris (dat is Latijns voor hond, Delft is per slot een studentenstad), maar ook dat lukte. Ik zat tussen gezellig publiek. Over het algemeen ben ik niet de gangmaker van het feest, dus een groep mensen om me heen die klapt en zwaait, maakt het wel zo leuk. Naast mij ving ik een conversatie op van een echtpaar op middelbare leeftijd. ‘Zohoo, dat is mooi,’ zei de man in zangerig Westlands. Kennelijk waren er meer streekgenoten de kant van Delft op gefietst. ‘Hep zo’n corso nou ook nog een thema?’ ‘Jawel’, antwoordde de vrouw, ‘”mooie meesters” heet het deze keer.’ Haar man: ‘Nou nou, jij hep je d’r in verdiept…’ Vrouw: ‘Ja dat stond in dat krantje dat we net kregen uitgereikt. Kijk, daar hebbie d’r al eentje: André Rieu!’ Enthousiast zwaaide ze naar de figurant die André Rieu uitbeeldde. ‘Da’s een mooie man en hij is ook nog een meester.’ Verbaasd keek de man haar aan: ‘Vind jij André Rieu mooi?!’ ‘Ikke wel’, antwoordde de vrouw, ‘kijk maar eens wat een prachtige haardos die man nog heeft na al die moeilijke tijden die hij heeft doorstaan.’ Vertwijfeld haalde de man zijn hand over zijn kalende hoofd. ‘Nou, ik vind ’t niet veel, die Rieu…’

Het stel keek zwijgend verder naar de pracht die voorbijtrok. Ineens veerde de man enthousiast op: ‘Kijk, dat vind ík nou mooi!’ Hij wees naar de boot van dorpskern Naaldwijk. Leuke blondgepruikte meiden dansten op de muziek van Nancy Sinatra die de wraakzuchtige tekst ‘These boots are made for walking’, and that’s just what they’ll do, one of these days these boots are gonna walk all over you’ zongen. Uitbundig zwaaide hij naar de meisjes die tersluiks tijdens hun dansje terugwuifden naar de man die meedeinde op de muziek. Zijn vrouw zweeg en bleef stil zitten. Tegen zoveel vrouwelijke power was ze kennelijk niet opgewassen.

Het corso trok rustig verder. Langs de waterkant werd lustig geklapt, gezongen en heerlijke hapjes en drankjes werden op picknicktafeltjes geserveerd. Drie kleutertjes stonden naast elkaar naar de boten te kijken. Ze vergaapten zich aan de boot van Pluk van de Pettenflat (dorpskern De Lier), de sprookjes van Grimm (Wateringen) en de Disney boot een product van dorpskern Schipluiden. Eén van hen ontdekte Goofy en zwaaide met zijn armpjes wild boven zijn hoofd. Goofy pikte het signaal van het drietal tijdig op en zwaaide terug, terwijl hij speelde alsof hij bijna in het water duikelde. Een gilletje ontsnapte aan de kinderen, die opgelucht herademden en giechelden toen Goofy net op tijd zijn evenwicht hervond. ‘Mama, gaan we morgen weer kijken?’ vroeg een meisje. Het Varend Corso Westland kan alvast rekenen op een stukje verjonging van hun publiek. Het was weer geweldig, meesterlijk mooi! Om met de slotboot te spreken: ‘We’ll meet again.’ Foto’s: Cent Wageveld