Ella Boon uit Monster ging een tweede proefperiode aan met haar vriend op Kreta. Ook deze periode verliep goed en Ella besloot zich permanent te vestigen op Kreta met haar Manuel. In overleg met de familie werd besloten dat Ella’s zus Marieke de stomerij met de naam ‘Chemisch Wasserij Centra’ over zou nemen. Haar vader blijft nog een poosje op zijn post in de stomerij, inmiddels bijgestaan door Ella's zus Marieke, die de zaak in 1993 van hem overneemt. In 2012 zal Stomerij Centra, na 60 jaar, uiteindelijk de deuren sluiten. Marieke gaat door met haar webwinkel in houten speelgoed, handgemaakte (kraam)cadeaus en hobby- en handwerkmaterialen: www.debonestaak.nl. Dat beide zussen als rechtgeaarde Westlanders een gezonde portie ondernemerszin vertonen moge duidelijk zijn, ook uit het vervolg van dit verhaal.
Ella trouwt in 1988 in Nederland en vertrekt als Ella Kourkoutaki-Boon definitief naar Kreta. In die tijd was dat een hele onderneming. Er was bijvoorbeeld geen telefoon. Als ze even naar haar familie wilde bellen, moest ze naar een OTE kantoor waar ze in de rij moest wachten om aan de beurt te komen. In een morsig kantoortje kreeg ze dan “een lijn” om naar het buitenland te bellen. ‘De teller draaide als een gek’, vertelt Ella, ‘dus ik durfde de gesprekken nooit lang te maken. In 5 minuten probeerde ik dan bij te praten en dan wisten ze in Nederland dat ik nog in leven was, hahaha!’ Een buurvrouw had wel telefoon en via dat nummer was Ella in noodgevallen bereikbaar. Pas toen ze naar Agios Nikolaos verhuisde, kon ze na veel inspanningen “een lijn” kopen van iemand. We spreken dan over het jaar 1991. Ook werd er met ellenlange brieven contact gehouden met het thuisfront. Geen internet, geen computers of laptops, wel fotorolletjes die ontwikkeld moesten worden om foto’s naar huis te kunnen sturen. Het was een tijd waarin Ella niet alleen moeite moest doen om de contacten met haar familieleden te onderhouden, maar waarin ze ook moeite moest doen om een goed contact met de familie van Manuel te krijgen. Ze deed haar uiterste best om de taal en de gewoonten van het land te leren. In Nederland gaf ze o.a. ook danslessen en haar dansvaardigheden komen in Griekenland goed van pas. Dat nam niet weg dat ze soms wel een beetje op de proef werd gesteld…
Ella: ‘Op een dag kwam Manuel thuis met een plastic tas waarin iets zwaars zat. Toen ik erin keek zag ik een hele varkenskop liggen. Volgens Manuel een heerlijk Grieks gerecht en of ik dat maar wilde bereiden. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en ik achterhaalde hoe je dat moest klaarmaken. De kop moest ‘geschoren’ worden volgens Manuel. Hij kwam niet meer bij van het lachen toen ik met een scheermes en scheerzeep aan kwam zetten. Met dat ‘scheren’ bedoelde hij dat alleen het haar verwijderd moest worden. We kregen de slappe lach! De hersenen waren de delicatesse! “Hij heeft wel veel hersenen,” merkte manlief op. ‘Ja, daar is het nu wel een beetje te laat voor,’ zei ik, en kreeg weer een lachstuip! Daarna moest de kop in mijn oven, maar ja die was niet zo groot als de kop. Wat nu? Na overleg besloten we de kop te halveren en in twee delen te braden. Zo gezegd, zo gedaan. Nee zeg, vielen de hersenen er uit! Wij die er zo goed en zo kwaad als dat ging weer in geschept en hup de hele handel in de oven gezet. Of het lekker was? Ik kan alleen maar zeggen dat ik daarna geen varkenskop meer heb gebraden…’
In 1989 krijgen Ella en Manuel een zoon, Mario. Ze wonen dan nog in Rethimnon. Ze maakt snelle vorderingen met de Griekse taal. Ella: ‘Elk Grieks woord dat ik leerde en gebruikte werd gewaardeerd en verbeterd, soms onder luid gelach, omdat ik het helemaal verkeerd uitsprak. Maar nooit hatelijk of ironisch; ik wilde het leren en werd geholpen. De fouten die ik maakte waren soms zo hilarisch dat we het nog wel eens ophalen als we elkaar weer zien. Elke dag deed ik de boodschappen bij dezelfde winkels, zodat ze wisten dat ik geen toerist was en probeerde ik zoveel mogelijk in het Grieks te bestellen. Wat in mijn geheugen staat gegrift was de plaatselijke groenteboerin. Op een dag kwam ik met mijn boodschappenlijst en bestelde alles in het Grieks, zoals ze me had geleerd. “Bravo!” riep ze. Ze riep er iedereen bij in het straatje met alle winkeltjes, er werd een fles raki tevoorschijn gehaald en we namen er een neut op…’s morgens om 10 uur...!’
Manuel zijn marmer business loopt goed en in 1992 verhuizen ze naar Agios Nikolaos waar hun tweede zoon Marc wordt geboren. Terwijl de kinderen opgroeien leert Ella steeds meer van de Griekse gewoonten. Ze zet zich met hart en ziel in voor de oprichting van een Hollandse school op Kreta, waar kinderen van Nederlanders terecht kunnen in tweetalig onderwijs. Zelf leert ze de taal steeds beter vanuit de schoolboeken van haar jongens. Ze blijft fulltime voor de kinderen zorgen tot ze de leeftijd van 10 en 13 jaar bereiken. Daarna gaat ze voor een makelaar werken en komt steeds meer in aanraking met mensen die verschillende vragen hebben over hoe ze een bedrijf kunnen starten op Kreta, hoe een auto in te voeren, of ze kan tolken bij artsen en waar de beste scholen staan en hoe de kinderen in te schrijven. Veel buitenlanders die zich op Kreta vestigen weten de weg naar Ella Kourkoutaki-Boon te vinden voor hulp. Het ondernemerschap zit haar in het bloed, dus na een poos besluit ze daar haar bedrijf van te maken. (wordt vervolgd)
vrijdag 25 oktober 2013
Van Westlandse druiven naar Griekse Retsina (deel 2)
Ella Boon uit Monster ging een tweede proefperiode aan met haar vriend op Kreta. Ook deze periode verliep goed en Ella besloot zich permanent te vestigen op Kreta met haar Manuel. In overleg met de familie werd besloten dat Ella’s zus Marieke de stomerij met de naam ‘Chemisch Wasserij Centra’ over zou nemen. Haar vader blijft nog een poosje op zijn post in de stomerij, inmiddels bijgestaan door Ella's zus Marieke, die de zaak in 1993 van hem overneemt. In 2012 zal Stomerij Centra, na 60 jaar, uiteindelijk de deuren sluiten. Marieke gaat door met haar webwinkel in houten speelgoed, handgemaakte (kraam)cadeaus en hobby- en handwerkmaterialen: www.debonestaak.nl. Dat beide zussen als rechtgeaarde Westlanders een gezonde portie ondernemerszin vertonen moge duidelijk zijn, ook uit het vervolg van dit verhaal.
Ella trouwt in 1988 in Nederland en vertrekt als Ella Kourkoutaki-Boon definitief naar Kreta. In die tijd was dat een hele onderneming. Er was bijvoorbeeld geen telefoon. Als ze even naar haar familie wilde bellen, moest ze naar een OTE kantoor waar ze in de rij moest wachten om aan de beurt te komen. In een morsig kantoortje kreeg ze dan “een lijn” om naar het buitenland te bellen. ‘De teller draaide als een gek’, vertelt Ella, ‘dus ik durfde de gesprekken nooit lang te maken. In 5 minuten probeerde ik dan bij te praten en dan wisten ze in Nederland dat ik nog in leven was, hahaha!’ Een buurvrouw had wel telefoon en via dat nummer was Ella in noodgevallen bereikbaar. Pas toen ze naar Agios Nikolaos verhuisde, kon ze na veel inspanningen “een lijn” kopen van iemand. We spreken dan over het jaar 1991. Ook werd er met ellenlange brieven contact gehouden met het thuisfront. Geen internet, geen computers of laptops, wel fotorolletjes die ontwikkeld moesten worden om foto’s naar huis te kunnen sturen. Het was een tijd waarin Ella niet alleen moeite moest doen om de contacten met haar familieleden te onderhouden, maar waarin ze ook moeite moest doen om een goed contact met de familie van Manuel te krijgen. Ze deed haar uiterste best om de taal en de gewoonten van het land te leren. In Nederland gaf ze o.a. ook danslessen en haar dansvaardigheden komen in Griekenland goed van pas. Dat nam niet weg dat ze soms wel een beetje op de proef werd gesteld…
Ella: ‘Op een dag kwam Manuel thuis met een plastic tas waarin iets zwaars zat. Toen ik erin keek zag ik een hele varkenskop liggen. Volgens Manuel een heerlijk Grieks gerecht en of ik dat maar wilde bereiden. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en ik achterhaalde hoe je dat moest klaarmaken. De kop moest ‘geschoren’ worden volgens Manuel. Hij kwam niet meer bij van het lachen toen ik met een scheermes en scheerzeep aan kwam zetten. Met dat ‘scheren’ bedoelde hij dat alleen het haar verwijderd moest worden. We kregen de slappe lach! De hersenen waren de delicatesse! “Hij heeft wel veel hersenen,” merkte manlief op. ‘Ja, daar is het nu wel een beetje te laat voor,’ zei ik, en kreeg weer een lachstuip! Daarna moest de kop in mijn oven, maar ja die was niet zo groot als de kop. Wat nu? Na overleg besloten we de kop te halveren en in twee delen te braden. Zo gezegd, zo gedaan. Nee zeg, vielen de hersenen er uit! Wij die er zo goed en zo kwaad als dat ging weer in geschept en hup de hele handel in de oven gezet. Of het lekker was? Ik kan alleen maar zeggen dat ik daarna geen varkenskop meer heb gebraden…’
In 1989 krijgen Ella en Manuel een zoon, Mario. Ze wonen dan nog in Rethimnon. Ze maakt snelle vorderingen met de Griekse taal. Ella: ‘Elk Grieks woord dat ik leerde en gebruikte werd gewaardeerd en verbeterd, soms onder luid gelach, omdat ik het helemaal verkeerd uitsprak. Maar nooit hatelijk of ironisch; ik wilde het leren en werd geholpen. De fouten die ik maakte waren soms zo hilarisch dat we het nog wel eens ophalen als we elkaar weer zien. Elke dag deed ik de boodschappen bij dezelfde winkels, zodat ze wisten dat ik geen toerist was en probeerde ik zoveel mogelijk in het Grieks te bestellen. Wat in mijn geheugen staat gegrift was de plaatselijke groenteboerin. Op een dag kwam ik met mijn boodschappenlijst en bestelde alles in het Grieks, zoals ze me had geleerd. “Bravo!” riep ze. Ze riep er iedereen bij in het straatje met alle winkeltjes, er werd een fles raki tevoorschijn gehaald en we namen er een neut op…’s morgens om 10 uur...!’
Manuel zijn marmer business loopt goed en in 1992 verhuizen ze naar Agios Nikolaos waar hun tweede zoon Marc wordt geboren. Terwijl de kinderen opgroeien leert Ella steeds meer van de Griekse gewoonten. Ze zet zich met hart en ziel in voor de oprichting van een Hollandse school op Kreta, waar kinderen van Nederlanders terecht kunnen in tweetalig onderwijs. Zelf leert ze de taal steeds beter vanuit de schoolboeken van haar jongens. Ze blijft fulltime voor de kinderen zorgen tot ze de leeftijd van 10 en 13 jaar bereiken. Daarna gaat ze voor een makelaar werken en komt steeds meer in aanraking met mensen die verschillende vragen hebben over hoe ze een bedrijf kunnen starten op Kreta, hoe een auto in te voeren, of ze kan tolken bij artsen en waar de beste scholen staan en hoe de kinderen in te schrijven. Veel buitenlanders die zich op Kreta vestigen weten de weg naar Ella Kourkoutaki-Boon te vinden voor hulp. Het ondernemerschap zit haar in het bloed, dus na een poos besluit ze daar haar bedrijf van te maken. (wordt vervolgd)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten