Zijn eerste kerstfeest

Kerst.
Glitter, glamour, overdaad. Maar, dat hoeft niet. Dat weet u natuurlijk ook wel. Een van mijn dierbaarste kerstherinneringen is aan de eerste kerstviering van mijn zoon op de basisschool. Een eenvoudige, heel gewone kerstviering.
Wekenlang zijn de kinderen in de weer. Ze knippen en plakken dat het een lieve lust is en niets lijkt de juffen te dol om de klas om te toveren met sfeervolle frutseltjes, tekeningen en plakwerkjes. De kerstboom staat in de hoek. Daar is gedurende de weken voor kerst geen plek voor stoute kindjes.
Dan, op de laatste ochtend voordat de kerstvakantie begint, is er de kerstviering. Voor de allerkleinsten is deze niet in de kerk maar apart, gewoon op school. In de ruimte die normaal gesproken wordt gebruikt om over te blijven.
De ouders zitten opeengepakt in een kring. Ze praten zachtjes met elkaar. Het lijkt wel alsof ze denken dat hard praten verboden is. Dat de serene sfeer voor het begin van de viering erdoor wordt verstoord. De gordijnen zijn dicht, het is donker in de overblijfruimte. Vanuit de gang klinken geluiden door.
Daar komen onze kleutertjes, de sterren van deze ochtend. In een lange rij, allemaal in hun mooiste kleren. Trots kijk ik naar mijn zoontje. Hij ziet er snoezig uit in zijn bordeaux rode overhemd met zwart strikje. In zijn handjes houdt hij een door hemzelf uitgeprikte kartonnen ster. Ik zie in het voorbijlopen dat hij ongelofelijk zijn best heeft gedaan om er een vrolijk gekleurd geheel van te maken. In het midden zit een brandend waxinelichtje geplakt. Zijn ogen glimmen in het licht van het vlammetje. Hij is zo geconcentreerd op wat hij in zijn handen heeft, dat hij vergeet het liedje mee te zingen dat de kleuters bij binnenkomst zingen. Hij is niet de enige, maar gelukkig zingen de juffen zelf ook mee. “Komt allen tesamen”.
De kinderen gaan ook in een kring zitten, binnen in de kring van de ouders. De waxinelichtjes worden naast elkaar op een tafeltje gezet. Voor het programma verder gaat, mogen ze eerst even naar de pappa’s en mamma’s zwaaien. Dat geeft even een hoop herrie maar daarna wordt het weer stil.
Eén van de juffen heet iedereen hartelijk welkom en vertelt over het feest dat we vieren. Het feest van de geboorte van een klein kindje. De kleuters luisteren ademloos, ook mijn zoon, al kan hij het niet laten even naar mij te zwaaien als ik naar hem kijk. Dan worden er wat eenvoudige muziekinstrumenten uitgedeeld en vol overgave wordt er mee getrommeld met “midden in de winternacht”. Eén van de kleuters zingt er vals bovenuit, nee niet die van mij. Die is helemaal in de ban van zijn rol als lid van de omvangrijke ritmesectie. Hij schudt met de kalebassen alsof zijn leventje ervan af hangt.
Dan vertelt de juf weer verder. Over het kindje dat werd geboren in een stal en over de os en de ezel die nieuwsgierig kwamen kijken naar dat kleine baby’tje. Dan zingen alle aanwezigen groot en klein “Stille nacht, heilige nacht”. De viering is bijna afgelopen, de spanningsboog van de kleintjes is nog niet zo groot. Het hoofd van de school komt naar voren en bedankt iedereen, groot en klein voor hun aanwezigheid. Hij vraagt de kinderen om heel eerbiedig de handjes te vouwen en de oogjes dicht te doen omdat ze de Heer gaan danken voor de fijne kerstviering. Als op commando vouwen de kleine handjes zich en worden de oogjes samengeknepen.
Bij de uitgang krijgen de kleuters een plastic zakje met een paar mandarijntjes, waarna de kerstwerkjes worden opgehaald in de eigen klas. Een uurtje later staat er een uitgeprikt vrolijk gekleurde ster met een waxine lichtje erop vastgeplakt te branden, thuis op de vensterbank. Mijn zoon zit ernaast ernaar te kijken. Zijn hoofdje steunt op zijn handjes. ‘Mooi hè pappa, kerstfeest is leuk hè…
Ik geniet.

Cent Wageveld