Westland op z'n breedst - Tour du Jour

Laat ik even één ding duidelijk maken: ik heb niets met wielrennen. Westlandse wielerrondes hebben me nooit kunnen bekoren, op de zijdelings aanwezige braderieën na. Ik kan nooit volgen wie nu op kop ligt, noch wie achterin rijdt. Ik heb er ook, ondanks vele pogingen van mijn echtgenoot mij op de hoogte te houden, nooit veel energie in gestoken. Beroepsmatig heb ik ooit Sebastian Langeveld gesproken. En ook Suzanne van Veen. Beiden geen onbekenden in het wielerwereldje. Nee, ik heb meer met mountainbiken en veldrijden. De uitmuntende prestaties van Honselersdijker Niels Wubben bij het veldrijden intrigeren mij en geheel België, maar daar schijnt de Nederlandse bevolking weer niet in geïnteresseerd te zijn. Ik ga ook geen kritiek uiten op de wielrennerij, want wie ben ik? Ik ben al blij als ik op een zomerse dag in het weekend de pedalen rondgetrapt krijg door de duinen van Hoek van Holland naar Monster. Genietend van het natuurschoon. Die herrieschoppende wielrenners die me met levensbedreigende manoeuvres inhalen neem ik voor lief, maar dat is de laatste tijd gelukkig in wat socialer vaarwater gekomen. Eigenlijk heb ik groot respect voor wielrenners, dat dan weer wel… Ik vroeg me de laatste weken af, hoe het toch komt, dat ik niets heb met wielrennen. En ik kwam tot de volgende conclusie: door de valpartijen. Ik heb geen idee hoe u daar mee omgaat, maar mijn maag maakt altijd een misselijkmakende kronkel als ik wielrenners onderuit zie schuiven over het asfalt. Als kind ben ik ooit met mijn fiets gevallen op een tuinderspaadje, toen ik op mijn nieuwe fiets naar een schoolvriendinnetje reed. Haar vader was tuinder en zijn huis kon slechts bereikt worden via een mooi pad met zwart grind. Ik kon nog maar net mijn stuur een beetje recht houden en op dat grind maakte ik een uitglijder van jewelste. De pijn van de schaafwonden herinner ik me nog steeds. De liefdevol, door de moeder van mijn vriendinnetje verwijderde steentjes uit mijn benen, staan stuk voor stuk pijnlijk in mijn geheugen gegrift. Evenals de slapeloze nachten die daarop volgden, als ik me omdraaide in bed met mijn gewonde benen schurend langs de lakens. De stekende pijn als ik mijn been in beweging zette en de wondjes die net van een korstje waren voorzien, weer opentrok. Ik voel letterlijk mee met wat een vallende wielrenner moet voelen en wat hij de dagen daarna moet voelen. En dan heb ik het nog niet eens over de botbreuken die daarbij plaatsvinden. Mijn man en kinderen weten precies waar het pijnpunt bij mij ligt. ‘Moeders, draai effe je kop om,’ en ‘Mot je niet effe naar de aarepolluh kijke’, zijn liefdevolle signalen van man en kids om mijn aandacht rond de uitzending van de Tour de France af te leiden van valpartijen op TV richting het aanrecht. Dit alles met het doel mijn kreten bij valpartijen te voorkomen, terwijl ik naar adem snakkend met mijn handen m’n ronddraaiende maag bedek. Valpartijen waar zij al van op de hoogte zijn, omdat ze eindeloos herhaald worden en die ik kennelijk bewust heb ontweken. Ik kan daar écht niet tegen en herinner me steeds weer de pijn van het geschaafde vel langs het grindpad… Waarom ik het dan toch over de Tour du Jour wil hebben? Tja, er staat een tent vol techniek op het Naaldwijkse Wilhelminaplein. Ik snap niet dat inbrekers het op de plaatselijke Appelstraat hebben gemunt terwijl er zoveel te halen valt op dat plein. Een zendmast op het omstreden terrein op de hoek van de Koningstraat en Prins Hendrikstraat geeft plotseling nut aan dat lelijke braakliggende stukje ergernis. Iedere avond komt het centrum van Naaldwijk in beeld met die geweldig mooie, historische Oude Kerk op de achtergrond. Kijk, daar weet ik dus weer wel veel van af… Heerlijke gerechten met Westlandse producten worden geserveerd door charmante ronde missen. Het feit dat het Westland op de kaart wordt gezet met deze uitzendingen. Dat vind ik ontzettend leuk. Vanuit mijn woning is iedere avond om elf uur de kerkklok alleen te horen als de wind in de juiste richting staat, maar het mooie gebeier komt nu warempel via de televisie mijn huiskamer binnen. Nieuwsgierig kijk ik wie er in de uitzending worden opgehaald door Gert Jakobs om de hoek bij de kerk. Vol belangstelling zie ik hem op diverse locaties in het Westland en snel probeer ik te traceren waar hij nu weer is. En als het overzicht van de tent, de terrassen en de kerk in beeld komt, dan voel ik trots in me opwellen. Goedgevulde terrassen worden bevolkt door nieuwsgierige vakantiegangers die een kijkje komen nemen. In de tent fietsen wielrenners zich het ongans om de uitzending energieneutraal te laten plaatsvinden. Kijk, dáár ben ik nou enthousiast over. We hebben hier in het Westland tenslotte heel wat innovatieve projecten en duurzaamheid staat hoog in het vaandel. Dat past bij onze streek. En het zal u inmiddels duidelijk zijn hoe belangrijk ik dat vind, die energiefietsers blijven tenminste op het zadel zitten. Ik heb er tenminste nog niet één van zijn rollers zien losschieten en met een enorme vaart tegen de gevel van bijvoorbeeld het pannenkoekenrestaurant zien knallen om vervolgens, met gapende wonden aan beide benen, op de straat te vallen. Uit deze groepen komt uiteindelijk een winnaar: de equipe die de meeste stroom bij elkaar heeft weten te trappen. Want laten we wel wezen… Het gaat niet echt crescendo met Nederland sportland. Op het EK Voetbal was het niks, met de Tour de France is het niks en ik ben erg benieuwd of het straks met de Olympische Spelen nog wel wat zal gaan worden. Ons landje zal hard aan zijn imago moeten werken. Aan de Westlanders zal het niet liggen. © Tekstbureau Westland