Het systeem

‘Sorry mevrouw, het duurt wat langer, we zijn namelijk overgestapt op een nieuw systeem.’ Deze verontschuldigende woorden ving ik op toen ik in een apotheek stond. Ik stond al een half uur te wachten om mijn medicijnen op te halen. Wat van buitenaf een rustig moment leek, bleek bij het binnentreden allerminst juist te zijn. Een korte blik op mijn volgnummertje maakte duidelijk dat er 20 wachtenden voor me waren. ‘Dan maar even gaan zitten,’ dacht ik. Dat hadden 5 van de 20 wachtenden echter ook al bedacht, dus bleef er niets anders over dan blijven staan. Ik keek eens rustig om me heen. Had geen haast en ik wilde mij nergens druk om maken. Een paar mensen keek op hun mobiele telefoon. Het leek me een goed idee om ook even mijn berichtjes te checken. ‘Ik sta hier in die fucking apotheek en dat gaat nog wel ff duren,’ hoorde ik één van de wachtenden door de ruimte schetteren. Een meisje belde naar iemand die hier kennelijk van op de hoogte gebracht moest worden. Een deel van de omstanders keek, een beetje in verlegenheid gebracht, een andere richting uit. Alsof men wilde benadrukken niet bij haar te horen. ‘Ze hebben hier een fucking nieuw systeem en dat doet geen ene fuck,’ vervolgde het meisje dat niet uitblonk door haar ruime woordenschat, onbeschaamd. Bij de balie verhief een andere vrouw haar stem: ‘Je denkt toch zeker niet, dat ik nog een keertje terugkom met die drukte hier!’ De apothekersassistente ondernam een poging de oorzaak van de lange wachttijd uit te leggen en bood haar verontschuldigingen aan. Het oogstte geen effect. ‘Geweldig,’ klonk het naast mij. De eigenaresse van deze stem keerde zich half naar mij toe en fluisterde net hard genoeg voor omstanders om het te horen: ‘Moet je hier betalen als je ’s avonds je medicijnen haalt?’ ‘Volgens mij niet, of er moet iets zijn veranderd waar ik niet van op de hoogte ben,’ antwoordde ik zachtjes. ‘Geweldig,’ eindigde ze met een bittere klank in haar stem het gesprekje. Een man en een vrouw die zich een stukje verderop bevonden, gebruikten de wachttijd nuttig door even lekker bij te praten. Oude kennissen die elkaar een tijd niet hadden gezien. ‘Hier, neem jij mijn nummertje maar,’ zei de vrouw na een tijdje tegen haar kennis. ‘Ik ben diabeet en moet nodig wat gaan eten en mijn medicijnen toedienen, dus ik kom wel een andere keer terug.’ Snel verliet ze de apotheek. Als het geen trieste realiteit was, zou je er bijna om lachen. De mevrouw die bang was dat ze haar medicijnen moest betalen was nu aan de beurt. Ik miste een stukje van het gesprek. Wel ving ik op dat de apothekersassistente nogmaals een poging ondernam om uit te leggen wat de oorzaak van de lange wachttijd was. Ook nu bereikte zij niet het beoogde effect. Integendeel, de vriendelijke woorden van de assistente gaven de vrouw voer om steeds bitser te antwoorden. ‘Geweldig,’ herhaalde ze weer, nu nog cynischer dan daarnet. Als de grootte van een woordenschat erfelijk zou zijn, dan had zij de moeder van het telefonerende meisje kunnen zijn. Ik begon medelijden te krijgen met de apothekersassistentes die al die boosheid over zich heen kregen, terwijl ze zelf helemaal niets aan deze situatie konden doen. Ze zouden er stress en een hoge bloeddruk van krijgen... ‘Ben ik niet eerder aan de beurt, omdat ik mijn medicijnen netjes ruim van tevoren heb besteld?’ vroeg weer iemand anders. ‘Nee meneer, dat systeem hanteren we nu even niet. Vanwege deze situatie handelen we alles op volgorde van binnenkomst af.’ De man gromde iets onverstaanbaars. De assistente ondernam opnieuw een poging begrip te vragen. Dat stond ook al op het publicatiescherm dat boven de balie hing. ‘Graag uw begrip’. Terwijl ik in een schap stond te bekijken wat er allemaal verkrijgbaar was op het gebied van tandverzorging, werd het volgende nummer omgeroepen. Snel keek ik op mijn briefje; en ja, ik was aan de beurt! Toch nog sneller dan ik gedacht had. Slechts 20 seconden later stond ik weer buiten met de medicijnen die ik had besteld en die netjes klaarstonden. ‘Het systeem,’ dacht ik. ‘Steeds vaker hoor je dat ‘het systeem’ oorzaak is van ergernis en vertraging. Toch had ik me geen moment verveeld. Wel is mijn bewondering voor apothekersassistentes gestegen. Ongelooflijk hoe kalm ze onder al die werkdruk bleven, hoewel het volgens mij nooit goed voor een mens kan zijn om in deze omstandigheden te werken. Een paar dagen later las ik in de krant dat er 37 miljard op de bank staat voor ‘de zorg’. En dat er steeds weer op de zorg bezuinigd wordt. Ons geld. Zou het nu een gek idee zijn om daar iets van te besteden aan ‘het systeem’? Zal beslist iets schelen in het ziekteverzuim van apothekersassistentes. Of zou ‘het systeem’ dat niet aankunnen?