Het Westlands streekmuseum

Onlangs vernam ik dat het Westlands streekmuseum medio volgend jaar op de schop gaat. Als de politiek er tenminste geen stokje voor gaat steken. Een opknapbeurt voor het streekmuseum. Begrijpelijk, verstandig en ergens toch ook wel weer jammer. Ik ben gek op musea. Vooral van hele kleine, kneuterige musea. Je kunt geen onderwerp zo gek verzinnen of er is wel een museum over opgericht. Zo ben ik een keer in Duitsland ergens in de Eifel in een schattig boerendorpje meer dan anderhalf uur onderwezen over muizenvalletjes. Een schitterende ervaring. Gepassioneerd vertelde de eigenaar/verzamelaar van al die muizenvalletjes in zijn typische dialect vol passie over alle voor- en nadelen van de diverse muizenmartelmachines. Denkend aan een dierbare herinnering aan Tom Manders die lang geleden als Doris een leuke sketch over dit onderwerp speelde, luisterde ik geïnteresseerd toe. De ene moordmachine was nog imponerender dan de ander. Mijn diervriendelijke inborst vond uiteindelijk de schaarse muizenvallen waarin het diertje bleef leven, maar wel werd gevangen, de leukste. Mensen met een passie voor verzamelen en geschiedenis. Je komt ze werkelijk overal tegen. Dus ook in het Westland. Ook bij ons ‘aige’ Westlands Museum waar alles te vinden is over de imponerende geschiedenis van ons tuinbouwgebied. Ik kom er al jaren met veel plezier. Voor de wisseltentoonstellingen (momenteel loopt er eentje over “Jeugd op de schaats door de eeuwen heen”) maar vooral voor de historische tuin. Het begint al bij het bruggetje over de sloot. Prachtig gewoon. Zicht op oud en nieuw. Als je bovenop die brug blijft staan en je draait je hoofd naar links zie je daar het moderne Westland. Een fraai modern hoog gekapt warenhuis, eigendom van de buurman van het museum. Het dynamische heden verbeeld in een muur van glas. Draai je het hoofd echter naar rechts, waan je je zo’n dertig, veertig jaar terug in de tijd. Een ouwe schuit, een tuinderschuur. Een mooiere entree is niet denkbaar. De historische tuin zelf is in ieder jaargetijde een plaatje. Mooie hoekjes en plekjes te over. In de beginjaren van het museum was daar nog de extra attractie van twee reusachtige varkens. Mijn kinderen konden er geen genoeg van krijgen. Beetje eng was het wel om te proberen die enorme waggelende speklappen over de borstelige kop te aaien. Maar o zo leuk. Na een aantal jaren zijn ze jammer genoeg vervangen door namaakvarkens. De berichten vooraf over de komende transformatie van het streekmuseum zijn veelbelovend. Dan gaat het over noodzakelijke aanpassingen, reparaties en verbouwingen van het hoofdgebouw. Maar ook gaat er gewerkt worden aan een meer interactieve opstelling van de museale schatten. Een goed besluit. Zeker om jongere generaties bezoekers aan zich te binden. Ik denk dan direct aan knopjes waarmee je van alles in beweging kunt zetten, iets fijners is er niet. In mijn jonge jaren had je bijvoorbeeld in Madurodam een kermis waar je beweging in de attracties kon krijgen door een dubbeltje in een gleuf te stoppen. Ook kon je door op een knop te drukken de gouden koets laten rijden op Het Binnenhof. Of de Majesteit dan ook zwaaide in dat piepkleine gouden koetsje weet ik niet, maar wel dat ik fijne herinneringen koester aan juist die in-beweging-te-zetten elementen. Mochten conservator Ton Immerzeel en zijn kornuiten in die richting denken, mijn zegen hebben ze. Ik zie het al voor me. Je drukt op een knopje en een “ouwe tuinder poppetje”, met kromme rug, op klompen begint een stukkie te spitten. Een opstelling verder staat een modeltuin. Daar wordt, nadat je een eurodubbeltje in een gleuf hebt gedeponeerd, een modellorrie in werking gesteld die over een smal padje langs een slootje naar een warenhuis rijdt waar men er kisten met net geoogst product op kan laden. En weer iets verder de tuinderschuit die in beweging wordt gebracht richting veiling… En wat dacht u van gezellige kooklessen met “vergeten groenten”? De ideeën blijven bij mij opborrelen. Wat het ook mag gaan worden, ik weet het zeker; het Westlands streekmuseum 2 punt nul wordt een groot succes. Kers op de taart zou wat mij persoonlijk betreft dan nog de terugkeer van twee moddervette roze spleklellen zijn. Maar met of zonder varkens; mensen van het museum: veel wijsheid toegewenst bij de herinrichting.